Mexicaanse Hond september 2022
Last Updated on 9 september 2022, 10:27 by
Nederland, ‘ons (niet meer zo) natte landje aan de Noordzee‘, strompelt amechtig van crisis naar crisis, – lijkt het wel. Financiële crisis, huizencrisis, toeslagen(affaire)crisis, asielcrisis, energiecrisis, stikstofcrisis; de rij van miserie is schier eindeloos. Zijn we nog aan het bijkomen van de ene rampspoed, schuift de andere doffe malaise en malheur pontificaal aan aan de keukentafel.
En de overheid, althans het kabinet, zit er navelstaarderig bij als waren de transcendente dagen van de op luxe goederen beluste Bhagwan Sri Rajneesh weergekeerd. Men kijkt en wijst intussen naar probleemoplosser Defensie die op aanvraag/in opdracht, moet beredderen waar en wat het beredderen kan. En passant, so to speak, moeten de collega’s in het Balticum, Slowakije, Polen, ook nog de precaire oostgrens van het bondgenootschap beveiligen en bewaken mocht de in zijn eigen waanwereld verkerende heerser in het Kremlin, ook daar op avontuur uitgaan.
En dat is niet denkbeeldig. Immers, volgens Ruslandkenner/Kremlinwatcher Michel Krielaars[1] maakt in het Kremlin niet Poetin maar Nikolaj Patroesjev, opperhavik onder de haviken, de dienst uit. Patroesjev, oud-chef van de geheime dienst FSB (voorheen KGB), wil by hook or by crook het oude Sovjetimperium herstellen. Zijn kompaan in het kwaad en medeaanjager is Alexander Bortnikov, de huidige spionnenchef. Krielaars verwacht dat de Baltische staten met hun aanzienlijke Russischtalige minderheden, als de volgende ‘amuse-bouche’ op het menu van de Kremlinhaviken staan.
Maar ook Moldavië, ingeklemd tussen Roemenië en Oekraïne, moet vrezen voor de landhongerige veelvraat uit het noorden. Die heeft zijn begerig oog laten vallen op Transnistrië (waar overigens al Russische troepen gelegerd zijn) en Gagaoezië (bent u er nog?), een ‘autonoom gebied’ in Moldavië ‘gezegend’ met een pro-Russische bevolking.
Sergej Lavrov, de als een frik ogende minister van Buitenlandse Zaken, waarschuwde zeer recent Moldavië dat het zich de oorlogstoorn van het Kremlin op de hals zou halen als het zou wagen de Russofielen in die regio’s een haar te krenken of zou proberen de Russische bezettingstroepen in Transnistrië te verjagen. Lavrov wees fijntjes op het lot van Georgië dat hardhandig tot de orde (van de Pax Sovietica) werd geroepen toen het “onze vredestroepen in Zuid-Ossetië aanviel”.
Wij mogen onze ‘defensie-kippenborstjes’ dan ook alvast (laten) beregenen. Over beregenen gesproken: in onze regionen waar (nog) geen verbod geldt, beregent de agrariër in deze Saharaanse tijden onbekommerd zijn akkers met kostbaar water. Tegelijkertijd loopt men te hoop tegen het door de rechter afgedwongen anti-stikstofbeleid van de overheid. ‘En de boer hij ploegde voort.’ Zou de dichter Werumeus Buning (niet geheel koosjer in de oorlog, – maar dit terzijde) vandaag weer ‘de boer’, de landman, in een ballade bezingen? De noeste bewerker van het land die zich door niets en niemand laat afbrengen van ‘den dagelijkschen arbeid’? Dat vraag ik u af!
De boer beklimt vandaag met goesting de trekker: niet om te ploegen, zaaien of te oogsten maar om te demonstreren. De Nederlandse driekleur onteren. Blokkades opwerpen, het verkeer lamleggen, de hermandad naar het leven staan en zo meer. Coronaontkenners, anti-vaxers, complottheorie-fanaten en andere anti-overheid zeloten, proberen mee te liften op de trekkers van het boerenmisnoegen met de (landelijke) overheid.
Veteranen, actief en postactief, reageren terecht gramstorig op de ‘ondersteboven’ opgehangen Nederlandse driekleur waarvoor ze bloed, zweet en tranen plengden en hun leven veil hebben c.q. hadden. Overigens, in 1937 werd het ‘rood-wit-blauw’ door het kabinet Colijn IV wettelijk vastgelegd “als zijnde de officiële kleuren van het Koninkrijk der Nederlanden; een beslissing die door koningin Wilhelmina werd bekrachtigd”.
Maar intussen, bezweken onder de ‘ondraaglijke lichtheid’ van de kritiek uit de Tweede Kamer en het boerenprotest, zadelde minister Staghouwer (CU) van Landbouw de spreekwoordelijke Maarten op met zijn pijp. ‘One down’, klonk de jubelkreet vanachter het boerenbont. Volgens critici etaleerde de ex-bewindsman gebrek aan panoramische vergezichten nopens de agrarische toekomst van ons land. Hoe nu? Dit voorheen agrarische landje wordt al sinds jaar en dag bestuurlijk aangevoerd door een man die visie ooit definieerde als “een olifant die het zicht belemmert”. En hij peinst er vooralsnog niet over rozen te gaan kweken, naar wij dachten.
En als slotakkoord: tot welke vervaldatum reikt onze solidariteit met en steun aan Oekraïne? In Italië, een der wankelmoedige en onvaste stemmen in het westerse solidariteitskoor, doen uitgesproken Poetinfans als Lega en Forza Italia mee aan de verkiezingen van 25 september. Ze hebben volgens kenners de verkiezingswinst al in de tas.
Ja, we trainen Oekraïnse soldaten maar als de Forza’s en Lega’s in de EU op het schild worden geheven mag Maarten ook die pijp in zijn zak steken. Wat ik u brom!
[1] Zie zijn ‘Oorlog met Rusland’, Uitgeverij Pluim, maart 2022.