Mexicaanse Hond oktober 2022
Last Updated on 7 oktober 2022, 10:59 by
‘It’s a Mad, Mad, Mad, Mad World’ is de titel van een Amerikaanse film uit 1963 met een sterrencast, o.a. Spencer Tracy, om u tegen te zeggen. Het betrof een doldwaze komedie; het geheide slapstickwerk. Maar de humoristisch bedoelde titel is de laatste jaren grimmige realiteit geworden: we leven in een volstrekt dolgedraaide wereld waarin alle traditionele fundamentele waarden ‘herijkt’ lijken. Een wereld waarin de mens een wolf is voor zijn medemens; waarbij compassie met zwakkeren het moet afleggen tegen het recht van de sterkste.
Het grootste land ter wereld, Rusland ofwel de Russische Federatie, ruim 400 keer groter dan Nederland, is uit op de vernietiging van een soeverein buurland en eigent zich onbeschaamd een fikse hap van dat land toe. Het mobiliseert daartoe 300.000 ‘reservisten’. Het merendeel van de westerse landen reageert (vooralsnog?) met sancties die nauwelijks effect lijken te sorteren.
De Kremlinkliek die frenetiek probeert de afgedankte Sovjet-Unie terug te halen en alsnog te redden van de mestvaalt van de historie, volgt intussen ijzerenheinig zijn heilloze, fatale koers. Men lijkt zich daarbij te verkneukelen in een partijtje onversneden nuclear brinkmanship. Is Oekraïne wellicht het proloogtheater voor de Derde Wereldoorlog? De gerenommeerde Amerikaanse journaliste Susan B. Glasser (cum laude Harvard) stelde in een gedegen artikel in The New Yorker (29-09-2022) dan ook de retorische (?) vraag: ‘What if We’re Already Fighting the Third World War with Russia?’
Op alle mogelijke manieren wordt geprobeerd het normale (westerse) leven ingrijpend te ontwrichten door allerhande handels- en economische manipulaties; fake news en onverholen criminele activiteiten. Op mysterieuze wijze, die doet denken aan de activiteiten van kikvorsmannen à la de Brit ‘Buster’ Crabb[1] die voor de geheime dienst MI6 actief was en bij zo’n geheime operatie (1956) spoorloos verdween, worden de Nord Stream gaspijpleidingen in de Oostzee opgeblazen. Deskundigen zien hierin onmiskenbaar het werk van een statelijke actor (Polen, de Baltische staten e.a. priemen de beschuldigende vinger richting Rusland). De gewenste impact: oplopende angstgevoelens; zorgwekkend piekende energietarieven en prijzen van eerste levensbehoeften. Maar het hoofdeffect dat wordt beoogd is het aanwakkeren van binnenlandse onrust, toenemende burgerlijke ongehoorzaamheid, opvoeren van de productie van fake news, aanzwellend wantrouwen en afkeer van de politiek en de eigen overheid. Een giftige, explosieve cocktail die het uiteindelijk eclipseren van de democratie moet bewerkstelligen.
Dan is er ook nog (klein) leed in eigen huis. De directie Internationaal Onderzoek en Beleidsevaluatie (IOB), de scherpslijpers van het ministerie van Buitenlandse Zaken, boog zich een goed jaar over de Nederlandse bijdrage aan de stabiliserings- en veiligheidsbevorderende missie MINUSMA van de VN in Mali. De hoofdconclusie is, wellicht wat kort door de bocht, dat we in die vijf jaar zwoegen, sloven, slaven en bloeden in het snikhete Mali, met onze (hoogwaardige) inzet en effort elders riant meer potten hadden kunnen breken. De westerse militaire aanwezigheid weerhield het Malinese leger er vorig jaar overigens niet van de macht te grijpen. Die regering is de buitenlandse militairen (MINUSMA, Trainingsmissie EUTM, Takuba Task Force (TTF) e.a.) nu liever kwijt dan rijk. Men heeft de Franse ambassadeur en de Franse troepen de deur gewezen, de Deense militairen gesommeerd te vertrekken. Zweden trok zich terug uit TTF en ook Noorwegen keert het land de rug toe. Kortom vijf jaar van stabilisatie, herstel van veiligheid en versterking van het leger (Forces Armées Maliennes), – dat daarvoor bevend als een juffershondje ineenkromp bij de nadering van Touareg-rebellen en jihadisten -, down the drain, – door het afvoerputje.
En in de categorie ‘nog kleiner leed’: aan het andere eind van deze gedoemde wereld, in Nicaragua, kreeg Nederland van diep onder uit de zak. Wij werden als ‘neokoloniale drammers’ neergezet; de ambassadeur tot persona non grata verklaard en Nederland werd gesommeerd “op te hoepelen” door de lokale tiran. Ene Daniel Ortega Saavedra, in de jaren ’80 leider van rebellenclub Frente Sandinista de Liberación Nacional (FSLN) ofwel Sandinistas en in die jaren rap uitgebot tot de lieveling en oogappel van (biefstuk-)links Nederland; de vredesbeweging en alle overige usual suspects, ideologisch bivakkerend ter (extreme) linkerzijde. Toen al vertoonde de man tiranniek en dictatoriaal gedrag en liet hij zich weinig gelegen liggen aan mensenrechten; ‘een luxe artikel gekoesterd en gesleten door westerse landen’. Maar die ‘eigenaardigheden’ werden hier in Nederland bijna teder met de mantel der liefde toegedekt.
Het Nederland waar de koning, koningin en de (nieuwbakken) Prinses van Oranje, op Prinsjesdag luid, en naar Amerikaans Trumpiaans model, georkestreerd worden uitgejouwd en uitgemaakt voor ‘landverrader’. Het Nederland waar de geschiedenis aan het rijmen is en democratische vrijheden gericht worden ingezet door antidemocratische krachten om uiteindelijk de democratie ten grave te dragen.
Wat u zegt, ‘It’s a Mad, Mad, Mad, Mad World’! En het wordt steeds waanzinniger, naar wij vrezen!
[1] Zie o.m.: https://tinyurl.com/4w943xdf