Mexicaanse Hond januari 2021

Last Updated on 8 januari 2021, 14:55 by

Ja, het is 1 januari 2021 geweest. Een nieuw jaar, een nieuw begin, zou je denken. Maar nee, er is geen nieuw arbeidsvoorwaardenakkoord (CAO) voor Defensie. En het overleg ligt stil zoals u elders in ACOM Journaal uitvoerig kunt lezen.

Op deze voet verder praten met de werkgever staat, volgens de bonden namelijk gelijk aan kloppen aan dovemans deur. En je moet natuurlijk als belangenbehartiger van militairen en burgers bij Defensie goed in de smiezen hebben wanneer je de risee dreigt te worden.

Ocherm (roepen ze vaak grimlachend beneden de grote rivieren) Defensie! De politieke en militaire leiding roeptoeteren strijk en zet dat ze “zo trots zijn op de militairen (en burgers) die 24/7 inzet gereed zijn ”.
Wanneer houdt dit cynische gehuichel eens op? Wél rondgaan langs defensielocaties met oliebollen bepoederd met ‘sweet talk’ maar geen bereidheid tonen om een fatsoenlijk arbeidsvoorwaardenakkoord te sluiten waaruit waardering en respect spreekt voor die mensen op wie je “zo trots” bent.

Militairen zijn immer de schietschijf, letterlijk en figuurlijk. Of het nou gaat om vijandelijk vuur of om, wat met een sardonisch eufemisme in het Engels heet: ‘friendly fire’ (‘eigen vuur’). – Een kogel is een kogel, moet u maar denken! De 25 jaar geleden uitgezonden collega’s van Dutchbat III kunnen er in dieptrieste zin van meepraten. Nu trekken weer de Uruzgan-veteranen dat lot uit die publicitaire tombola zonder nieten. Zo’n 13 jaar na dato herinnert een whistleblowende collega zich dat er moedwillig en gericht geschoten is op ‘onschuldige burgers’. En daarmee worden in één klap, zoals een Uruzgan-ganger die de klokkenluider ‘via via kent’ het formuleert: “alle Uruzganveteranen onterecht in een kwaad daglicht gezet”.

Gaat 13 jaar later het geweten dusdanig opspelen dat je schielijk naar de krant stapt in plaats van de militaire en/of politieke leiding van het ministerie (de Inspecteur der Veteranen of voor mijn part de Veteranenombudsman) hiervan deelgenoot te maken? Maar nee, ben je gek, in gestrekte draf naar het Oostenburgereiland in 020 waar het journaille handenwrijvend wacht op ‘vette kluifjes’ van al of niet vermeende misdaden tegen de menselijkheid gepleegd door niets en niemand ontziende militairen.

En, verdomd als het niet waar is, we hebben weer een affaire naast het onderhand al een kwart eeuw etterende ‘Srebrenica’. Ja, u zegt het, “We are doomed” (in de woorden van private James Frazer uit de Engelse televisieserie Dad’s Army).

De collega’s, inderdaad 24/7 paraat en inzet gereed, gaan intussen ‘ijzerenheinig’ door met hun noodzakelijke en vitale werk. Schieten zorginstellingen die het over de schoenen loopt, te hulp. En ja, zoals schrijfster Saskia Noort quasi humoristisch opmerkte in haar column in AD: “De sergeant wast de billen van oma”. Maar natuurlijk, want ook die handeling geschiedt met militaire precisie en zorgvuldigheid.

Respect en waardering voor al deze en andere collega’s. Ja, de krijgsmacht staat er als het nodig is maar ook als het niet op stel en sprong hoeft.

Ik wens u en de uwen: Gezond, veilig, vredig en voorspoedig 2021. Blijf alert en kritisch!