Mexicaanse Hond december 2021
Zijn de dagen van de (parlementaire) democratie geteld? Het autoritarisme schiet mondiaal (weer) wortel en bloeit in steeds meer landen uitbundig. De (wannabe) autocraten rukken in slagorde op of bezetten alreeds het regeerpluche. Ook aan en in de (rafel)randen van de Europese Unie is het loos. Herman Tjeenk Willink, gezaghebbend (in)formateur van menig kabinet, voormalig vicevoorzitter (‘onderkoning’) van de Raad van State, waarschuwt al veel langer voor ‘betonrot’ die zich invreet in de democratische rechtsorde.
De eerbiedwaardige staatsman van PvdA-huize bevindt zich in dit opzicht in het sacrosancte gezelschap van paus Franciscus die zijn grote bezorgdheid uitsprak over de politieke ontwikkelingen in Amerika, Europa en elders. Ontwikkelingen gericht op uitholling en ondermijning van de democratie. In Amerika, het zelfbenoemde en vaak aanmatigende ‘baken van de democratie’ wordt het, sinds kort, bepaalde (etnische) groeperingen (weer) moeilijk of zelfs onmogelijk gemaakt hun (grondwettelijk) stemrecht uit te oefenen.
Hier in Nederland intussen stelt men ons alvast “tribunalen” in het vooruitzicht. Dat mochten wij althans onderlaatst vernemen vanuit het ‘hart van onze parlementaire democratie’, - de Tweede Kamer. Autoritaire vergezichten die ons werden geschilderd door een verbeten ogende Forum voor Democratie afgevaardigde. En getuige het veelvuldig ge- en misbruik van het woord, vast niet in de volkenrechtelijke zin van ‘Neurenberg’, ‘Tokio’ en meer recent ‘Joegoslavië’ en ‘Rwanda’, maar als instrument der wrake.
De powers that be in beide Kamers van de Staten Generaal reageerden als door een venijnige wesp gestoken. Er werd zowaar een verbod ingesteld op het gebruik van het woord in de volksvertegenwoordiging. Een jammerlijke autoritaire reactie op een vanuit een hang naar autocratie geïnduceerde provocatie.
‘Oh Nederland geef mij rijst met kouseband’, decennia geleden een aanstekelijk lied dat met liefde en respect voor het moederland gezongen werd door ene Max Woiski Jr., - een inwijkeling uit het voormalige wingewest aan gene zijde van de oceaan. De laatste tijd slaken velen meermaals de verzuchting: ‘Oh Nederland, waar is het toch misgegaan?’ of ‘Oh Nederland, geef ons een krachtig kabinet dat het Defensiepersoneel met waardering en respect bejegent’. Defensiepersoneel dat weer bressen moet dichten en verdedigen die corona in al haar nieuwe en uiterst besmettelijke variantvermommingen geslagen heeft en slaat in onze fragiele, Hollandszuinig bemenste (gezondheids)zorg.
IC-baas Gommers ziet een nog dreigender wolkbreuk hangen mocht ‘code zwart’ zich aandienen. Dan zal “het leger” moeten worden ingezet ter bescherming van de ziekenhuizen tegen rabauwen en rampokkend janhagel als die zich op 19 november jl. in Rotterdam (Coolsingel) manifesteerden. ’Oh Nederland, oh Nederland, oh pronte, koene Nederlandse Maagd waar raakte u definitief de weg kwijt?’
Ondertussen in het oosten van het continent. Terwijl hij de Baltische staten militair de stuipen op het lijf jaagt, trekt de vierkant bekaakte Autocraat in het Kremlin, Vlad I, die meedogenloos korte metten maakt met zijn tegenstrevers of wie daarvoor door moeten gaan, een angstaanjagende troepenmacht samen in het oosten van Oekraïne. Volgens Amerikaanse intel mag Kiev begin 2022 een inval verwachten.
Zo’n invasie is in het geheel niet denkbeeldig met de Krim als recent onthutsend voorbeeld. Bovendien zou zo’n vermetele actie voor tsaar Vladimir (zijn naam betekent, omineus genoeg, ‘heerser van de wereld’) winnen aan historische betekenis als hij haar kan pushen als de bevrijding van Oekraïne (‘Klein Rusland’) waar de wieg gestaan zou hebben van (de christelijke beschaving van) het oude ‘Roes’ (het Kievse Rijk). In Kiev namelijk werd Vladimir de Heilige ofwel Vladimir van Kiev gedoopt, waarmee de kerstening van het vroegmiddeleeuwse Rusland, begon.
Vroeger lag bij hoog tot laag in het land van de Mexicaanse hond als jammerklacht in de mond bestorven: ‘Arm Mexico, zo ver van God, zo dicht bij Amerika’. Vandaag de dag is meer actueel en accuraat: ‘Arm Oekraïne, zo ver van God, zo dicht bij het Rossija van Vlad 1 de Potentaat’.
En het westen staat er handenwringend bij en kijkt ernaar. Oekraïne is (nog) geen bondgenoot en hangt er, wat de EU betreft, zo’n beetje half en half bij. Amerika dreigt met “ingrijpende sancties” dixit Biden, maar moet ook rekening houden met de Europese bondgenoten als gretige consument van gasgigant Gazprom. Vlad zal er vast geen bordje borsjtsj (rode bietensoep) voor laten staan.
U hoeft geen waarzegger te zijn om te kunnen voorspellen dat hervatting van de Koude Oorlog, boven op de al gaande cyberoorlog, nabij is.
A pesar de todo (Mexicaans voor ‘ondanks alles’): Gezegende feestdagen toegewenst!
Mexicaanse Hond november 2021
In de top van Defensie heerste “bijna een jaar” een heuse factiestrijd over het “illegaal” data verzamelen “over burgers, corona en desinformatie” door de intussen ontmantelde (?) militaire analyse-eenheid Land Information Manoeuvre Centre (LIMC) van CLAS.
Dit meldt althans NRC Handelsblad, de courant die zich jarenlang tooide met het even pretentieuze als waanwijze motto: ‘Slijpsteen voor de geest’. Hoe de eertijds VVD-courant dat weet? Nou nee, niet door scherpzinnig speurwerk c.q. analyse, maar door lui achteroverleunend in de Chesterfield oorfauteuil, de WOB het werk te laten doen.
Volgens het tegenwoordig aan het Amsterdamse Rokin huizende Handelsblad-journaille stonden generaals, hoge ambtenaren en juristen met bebloede koppen tegenover elkaar. Twistappel: de vraag of data verzamelen over coronawappies, gele hesjes, gelovers in illuminati en satanische pedonetwerken alsook andere potentieel gewelddadige complotdenkers, wettelijk geoorloofd is. Niet dus kennelijk. En toch, zegt mijn water, zou de vergaardrift van het LIMC snode plannen à la de bestorming van het Capitool te Washington (6 januari 2021!) hier best in de kiem gesmoord kunnen hebben.
Maar het LIMC deed verontruste ‘ambtelijke’ juristen vrezen voor ondermijning van de rechtsstaat terwijl Landmacht-juristen kregelig opmerkten dat de eenheid in het leven is geroepen uit “onvrede “over inlichtingenwerk vaak gepleegd zonder militaire knowhow. Kortom, een richtingen- en factiestrijd tussen militairen en civiele ambtenaren ten departemente. Wie, al dan niet als ‘Pyrrus-overwinnaar’, uit deze ‘broederstrijd’ naar voren treedt? Geen idee, zullen we daar straks een WOB-je aan wagen?
Nu dit weer! Nederland telt vandaag aan de dag talloos veel gesubsidieerde beroepsdrammers die ons hun gedroomde ordening van maatschappij en samenleving door de strot willen rammen. Men wil dat wij, onnozele en onwetende schapen, doordrongen worden van de heilige graal van het ‘woke-zijn’, - ‘woke’ een term overgewaaid uit de Verenigde Staten (van waar anders?).
Hoog op de woke-agenda staan onder meer ‘diversiteit’ en ‘inclusiviteit’. In het dissonante koor van activistische drammers lijkt nu ook onze werkgever Defensie zich te scharen met haar missive betreffende ‘verplichte cursussen diversiteit en inclusiviteit’ voor tout Defensie. De inzet: ‘een Defensiebrede cultuurverandering’. Terecht vragen militairen en burgers, schuimbekkend en briesend op social media zich af wat ze nu weer aan hun broek hebben hangen.
De Defensieknip is onbekommerd bezaaid met distels, cactussen en ander floraal ongerief als het fatsoenlijke arbeidsvoorwaarden voor het “zeer gewaardeerde personeel” betreft, maar opeens wel genereus met vorstelijk fluweel gevoerd voor dit soort woke-buitenissigheden! Waaraan hebben wij het toch te danken gezegend te zijn met zo’n puike empathische werkgever?
Tot slot. In de Koude Oorlog-jaren, zo werd mij als dienstplichtige wijsgemaakt, zou de allesbeslissende tankslag in de Noord-Duitse Laagvlakte worden uitgevochten. Daar zou het westen de Russische beer opwachten en van jetje geven. Maar de beer liet zich niet zien, - althans daar niet.
Nederland deed zijn (Leopard) tanks in de ramsj, kreeg daar spijt van en bietste een paar tanks bij de Bundeswehr. En nu crossen onze cavaleristen alweer een tijdje rond in vier lease-pantsers aan de buitengrenzen van de Europese Unie. Daar, bij de hapklare brokken van het Balticum, is de Kamtsjatkabeer volop actief en jaagt hij Riga, Vilnius en Tallinn, voormalige Sovjetsatellieten, de stuipen op het lijf.
De beer heeft meer tanks, zo’n 22 duizend bij benadering, voorradig dan welk ander land dan ook. Daar kunnen wij (EU, NAVO), slechts een timide pantservuistje tegenover stellen. ‘Wat stamp ik hard hè’, piept het ‘Westen-muisje’ in de Baltische beemden, - de hand krampachtig op de defensie-knip -, terwijl de tanks van de beer de akkers aan gene zijde van de grens aan gort rijden. ‘Akela, wij zijn paraat!’
Mexicaanse Hond oktober 2021
Doe je Dublin aan mag je niet van boord. U weet wel de stad van Guinness, het zwarte bier, en andere geestrijke versnaperingen. Maar dát is balen! U kent alvast die uitdrukking die veelvuldig wordt gebezigd in met name ‘politiek Den Haag’ als deze of gene politicus/politica weer spitsroeden moet lopen of diep door het stof moet in de Tweede Kamer. Dát is bálen!
Balen was het zeker voor de opvarenden van Zr.Ms. Rotterdam en de marinierseenheid aan boord, die deelnemen aan de NAVO oefening Hebrides Archer 21. Vanwege coronasymptomen (neusverkoudheid, hoesten, hoofdpijn) onder de bemanning, werd passagieren in de stad met zijn talloos vele drenkplaatsen voor dorstige en hunkerende varensgezellen, verboden.
En havenbezoek, leren wij van commandeur Ad van de Sande, commandant Netherlands Maritime Force, is “erg belangrijk voor het moreel aan boord. De bemanning moet stoom kunnen afblazen” om onder meer ondergraving van moreel en moraal in te perken. En zo’n vlagofficier kan dat wis en waarachtig wel weten, nietwaar?
Maar vanwaar deze coronasymptomen, mogen wij ons en u afvragen. Marinepersoneel dat zich ‘opwerkt’ voor een (lange oefen)vaart, komt toch, getest en wel, uit een ‘quarantainebubbel’, - naar wij dachten? Ook op Zr.Ms. Karel Doorman is het qua corona niet allemaal botertje tot de boom. Klachten van bemanningsleden “over nieuwe coronarichtlijnen, waarvan testen bij klachten geen onderdeel is”, bereikten het wakkere ochtendblad van Nederland.
Volgens de Koninklijke Marine, aan het woord in diezelfde courant, zijn er “goede argumenten voor het nieuwe testbeleid”: hoge vaccinatiegraad en laag besmettingsrisico aan boord van een schip op zee. Voor wie toch klachten krijgt, moet een ‘paracetamolletje’ uitkomst bieden. Nu ja, je moet uit het juiste hard hout gesneden zijn om je te scharen onder de trotse banier: jongens van Jan de Witt ofwel Jan de Werd! Wat dacht je wat? Dus als het klimaat in de kombuis je even te gortig wordt, - je weet de uitgang te vinden makker!
Er wordt wat geweeklaagd, gejeremieerd en gezeverd in dit land. Herkent u dat beste kenners van de Nederlandse samenleving? Juist ja, we leven in een “gaaf land” dat welhaast een iegelijk ruim baan biedt om zijn/haar kwarteleitje overal en nergens te leggen. Tja, ook een ‘puntgaaf’ land kent een aanzienlijke groep gepassioneerde (beroeps)zuigers en querulanten.
De rechterlijke macht heeft er een dagtaak aan vandaag de dag om ze van dienst te zijn. Als het geen ontevreden horecabezitters en verbolgen kroeglopers zijn, zijn het wel advocaten die met goesting plaatsnemen bij de drukbeklante dorpspomp om in den rondte kond te doen van hun klachten en zorgen over vertrapping van onze grondrechten door een overheid die alleen maar oog en oor zou hebben voor de gezondheidsgevolgen van corona.
Maar dan in de grote buitenwereld. Daar werden door de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk en Australië, een nieuw acroniem gevormd, AUKUS, dat een tijdbom zal blijken te zijn onder de voorheen zo knus warme betrekkingen tussen Amerika en Europa. Onder de schutse van AUKUS dat de Chinese militaire dreiging het hoofd moet bieden, krijgt Australië onder meer kernonderzeeërs (zonder kernraketten weliswaar) geleverd door de Verenigde Staten. Kernmacht Frankrijk en Europa’s eigen economische powerhouse Duitsland, mochten van de vorming van AUKUS pas vernemen op de dag van de aankondiging. ‘Parijs’ voelde zich ernstig gebruuskeerd en hevig in de wiek geschoten. ‘Verraad, een ongehoorde belediging’ en nog meer afkeurende teksten konden in het Élysée en andere politieke centra in La Douce France worden opgetekend. Europa lijkt (definitief?) te hebben afgedaan voor Washington dat het vizier steeds scherper afstemt op het oosten: Azië en Oceanië.
Dan waren er hier ook de kunstjesflikkers, fielterig vuige roddelaars en abjecte verspreiders van fake news uit kringen rond de politiek leider van D66 die de moerasdelta wil voorzien van “nieuw leiderschap”. Mevrouw Sigrid Kaag doet een ‘carringtonnetje’ (men raadplege de ‘carringtondoctrine’) en treedt af als demissionair minister van Buitenlandse Zaken na een Kamermotie van afkeuring. Voorwaar, het zij toegegeven: een relatieve nouveauté in politiek Den Haag.
Maar met die opportunistische actie sleurde ze ook haar collega Ank Bijleveld mee die niet op de hoogte bleek te zijn van de soloactie van haar hoog te paard zittende collega. Het weekblad HP/De Tijd, toch niet direct te scharen onder de erfvijanden van D66, schreef dan ook: “Als je besloten hebt om af te treden, laat je dat met opzet niet weten aan je medeverantwoordelijke collega, zodat jij even de spotlights voor jezelf hebt en je overrompelde ambtsgenoot een pleefiguur slaat.” Tot zover nieuw politiek leiderschap in de polder die met de introductie hiervan pas echt reden heeft tot weeklagen, jeremiëren en zeveren. Het wachten is op de gang naar de rechter van de in hun politiek fatsoen gekwetsten.
Mexicaanse Hond september 2021
“Is this the end of the American Empire?” Een prangende vraag die insnijdt en schuurt als een kiezel van obsidiaan in de brogues van het Amerikaanse politieke spectrum, - van rechts tot ‘links’, (politieke) opinion leaders en commentatoren.
Betekent de chaotische maar bovenal smadelijke aftocht met de staart tussen de benen van Amerika (lees: het westen) uit Afghanistan, het einde van de Pax Americana, de Pax Democratica? Een retorische vraag, naar wij vrezen!
Wat een diepe, onthutsende schande. Wat een mensonwaardige taferelen op ‘Hamid Karzai Airport’ onder het gewapend toeziend oog van het militair machtigste land ter wereld. Een onderontwikkeld ‘shithole country’, in de woorden van de vorige Amerikaanse president, zou het er niet slechter van af hebben kunnen brengen.
En wij, Nederland, zijn mede verantwoordelijk voor het echec, - zo betoogt, in dit nummer, een opperofficier b.d. die het weten kan als ISAF-commandant die in 2008-2009 actief was in het zuiden van Afghanistan.
In hoge Haagse Defensiekringen heet het: “Een pijnlijke afsluiting van onze inzet in Afghanistan”. Op mijn beurt zeg ik: ‘Smadelijk en de schande voorbij, - een debacle met talloos veel gezichten.’
De ‘kleine generaal’ en haar CDS, lieten in een brief aan militairen en burgerpersoneel weten, ten prooi te zijn gevallen aan een “achtbaan aan emoties” door het onder de voet lopen van de door ons opgeleide, bewapende en geschoeide Afghaanse krijgsmacht (ANA) door de ‘sandalistas’ van de Taliban. Het betreurenswaardige duo voelde “ongeloof, moedeloosheid, maar ook woede en verdriet”.
En zich direct richtend tot onze militairen: “Jullie hebben gevochten en gebouwd, getraind en geadviseerd. Er zijn collega’s gesneuveld en gewond geraakt. Het nieuws over de verovering kan dan ook schokkend zijn voor veteranen en nabestaanden. (-) 'Hebben we daarvoor gevochten, mensen opgeleid en getraind?' De een zal volmondig 'ja' zeggen, terwijl een ander nog altijd de meerwaarde van zijn of haar missie ziet. Het is dan ook een vraag die ieder voor zichzelf moet beantwoorden.”
Tja, daar wordt de bal ongegeneerd gedeponeerd op het erf van de collega’s die maanden aaneen, dag in dag uit hun eigen leven ervoor over hadden om de Afghanen een meer vredig, veilig leven te laten lijden. Collega’s die dagelijks moesten leven met en onder vijandelijk vuur, verraderlijke ‘geïmproviseerde explosieven’, de eeuwigdurende khak, de grijze stofwolk die over het land hangt en overal doordringt, en nog meer (natuurlijk en in de quala geknutseld) ongerief. En ach, de televisiebeelden, foto’s en artikelen in de krant, social media en andere ongevraagde/ongewenste informatie-opdringers, kunnen oude fysieke en mentale wonden openrijten. In dat geval zoeke men hulp. 'Zo is 't maar net! Of niet soms?!
En daar zit je dan nu op de bank ‘Afghanistan’ buiten je wil om, te herbeleven. Daar sta je dan met je lichamelijke beperking als aandenken aan Kunduz, Uruzgan of andere buitenplaatsen in dat onherbergzame land, op aanraden van de minister en de CDS worstelend met de vraag of je militaire aanwezigheid daar wel zin heeft gehad. Of het al die offers (aan mensenlevens) wel waard is geweest. Wat? Exit strategie? Wie heeft het nu weer over exit strategie? Voor wie? Voor het Afghaanse ondersteunend personeel? Houd toch op!
Maar cynisme en grimmigheid even terzijde geschoven. Ik heb, voor zover het werk het even toeliet, met immer klimmende bewondering, respect en ontzag, gekeken naar de Paralympische Spelen. Stuk voor stuk sportlieden met een ijzeren wil om beperkingen hun leven niet te laten beknotten en kortwieken. Mensen die mogelijkheden en kansen (hebben leren) zien waar anderen ‘paal en perk’ in de mist van hun malheur zien opdoemen.
Uit hetzelfde ‘paralympische’ hout zijn ook de deelnemers aan de Invictus Games gesneden. Ik neem daar diep mijn baret voor af! In deze editie van ACOM Journaal meer over de Invictus Games.
Mexicaanse Hond juli 2021
‘Slet’, ‘matras’, ‘prooi’! “Kent u die uitdrukkingen dames en heren”, zou dominee Eppe Gremdaat* vragen. Slet, matras, prooi. Het is kennelijk dagelijkse kost op het menu en in het zorgwekkend verschraalde vocabulaire van de spijkerbroekstudenten op de Koninklijke Militaire Academie (KMA) in de voormalige garnizoensstad en vesting Breda.
“Machocultuur, grensoverschrijdend gedrag en sociaal onveilige situaties” veroorzaken een “giftige sfeer” op het Kasteel, blijkens een scriptie (De KMA raad ik mijn toekomstige dochter niet eens aan) van een adspirant officier. De auteur sprak voor haar thesis met een aantal van haar mannelijke en vrouwelijke collega-officieren in spé.
In ACOM Journaal zijn in de loop der tijd tal van interviews verschenen met evenzovele ‘gouverneurs’ van de KMA, - later commandanten van de Nederlandse Defensie Academie (NLDA). Allen gaven ze in fiere, zelfbewuste woorden, hoog op over de opleiding van “mannen en vrouwen tot professionele en gemotiveerde officieren die leiding gaan geven in de dynamische Defensieorganisatie”. Daar is toch geen woord koeterwaals bij, - naar wij dachten!
Het NLDA motto ‘Kennis is macht, karakter is meer’, werd er bij de interviewer telkens staccato-gewijs ingehamerd. “Persoonsvorming: bijbrengen van de waarden en normen van Defensie en de leiderschapscultuur die Defensie omarmt”, werd de ACOM telkenmale indringend diets gemaakt. “Dienend leiderschap, leidinggeven vanuit een grote betrokkenheid bij de organisatie en het personeel.” Toch vroeg één van die geïnterviewde NLDA-commandanten zich indertijd al bekommerd af hoe dit alles “tussen de oren te krijgen bij alle militairen, jong en oud”.
Welnu, ACOM Journaal heeft zich enige tijd niet meer aangemeld bij de poortwachter van het Kasteel. En sindsdien lijkt de verloedering er met windhooskracht doorheen te zijn geraasd. Al wat overbleef: een droef en moedeloos stemmend spoor van uitholling, ondermijning en verwoesting van waarden en normen. Opeenvolgende gevallen van ‘ernstig grensoverschrijdend gedrag, intimidatie, racisme’ en nog meer intermenselijk ongerief, haalden de kolommen en uitzendingen van de gretige media.
Het doordesemen van de aankomende “dienende leiders” met de waarden en normen, de gedragscode van Defensie, blijkt een weerbarstige exercitie. Het vernislaagje is niet meer dan flinterdun en vertoont bij de eerste, de beste aanraking, craquelé en schilfering. Lopen de leraren-instructeurs, van professie toch dé cultuuruitdragers, daar nu, het schaamrood op de vierkante kaken, te somberen en mokken dat hun onderricht in dit opzicht nog geen deuk in een slap pakje boter aanbracht? Of is men er heimelijk toch verguld mee straks weer een lichting ‘macholeiders’ af te leveren, ready, willing and able to kick ass?! En intussen raast het virus van on(aan)gepast gedrag over de NLDA-campus, door de gangen, zalen, vertrekken en (bij)gebouwen aan het Kasteelplein in de Bredase wijk Valkenberg.
Bijna tegelijkertijd als de scriptiepublicatie voerde NRC Handelsblad twee vrouwelijke luitenant-kolonels op die Defensie “gedesillusioneerd hebben verlaten”. Moe- en leeg gestreden tegen “aanhoudend seksisme, racisme en uitsluiting”. Grimmig-ironisch genoeg werd een van de betrokken vrouwen indertijd door Defensie bijna zelfvoldaan op het schild geheven als boegbeeld van het succesvolle ‘gender- en inclusiviteitsbeleid’ van de krijgsmacht.
Bij CDS Onno Eichelsheim kwamen de scriptie en de over het kazernehek gewerkte vrouwen “hard binnen”. Hij ging daar dan ook “keihard” werk van maken. Maar verandering kost tijd”, dekte de primus inter pares van de actieve opper- en vlagofficieren in den lande, zich alvast in.
Dat deed overigens ook staatssecretaris Barbara Visser die onder meer repte over “aanpassing van het vormingsconcept op officiersopleidingen” en “onderzoek naar de positie van vrouwen op de KMA”. Haar conclusie: “cultuurverandering kost tijd.” Natuurlijk, cultuurverandering kost uiteraard tijd maar het proces kan worden versneld door de schragen te verwijderen waarop zo’n (organisatiegebonden) cultuur steunt. In de begrippen van Marx (vloeken in de kerk, ik besef dat terdege!) de “onderbouw” grondig ‘op de schop nemen’, zoals dat vandaag de dag heet.
Ja, alles goed en wel, maar wat te doen met de generaties die gepokt en gemazeld zijn in de ‘oude cultuur’? Want ondanks haar eigen momentum zijn het tenslotte de mensen, de ‘dragers’, die een bepaalde cultuur bestendigen.
Het is, Godzijdank, niet aan deze broodschrijver om hier een antwoord op te geven!
* Voor wie deze fictieve ‘doom’ een onbekende grootheid is: https://cutt.ly/nmySJQK
Mexicaanse Hond juni 2021
Blaas de alarmtrompet! Te paard, te paard! Bestijg uw strijdros! Wat er is? Nou, ons ‘leger’ kampt opnieuw met een tekort aan kogels, bommen en granaten. Defensie heeft zelfs amper voorraden “voor de verdediging van het Koninkrijk en zijn bondgenoten”, schreef demissionair staatssecretaris Barbara Visser op 21 mei jl. aan de Tweede Kamer. Goeiemorgen! Doedoei! Daar gaat de eerste hoofdtaak van de krijgsmacht.
Een “structureel exploitatietekort” van 60 miljoen die te wijten is aan munitieprijzen die harder stijgen dan voorzien. Maar stelt de staatssecretaris achteroverleunend vast: “een besluit over eventuele aanvullende investeringen” is aan het volgende kabinet. Hoe nu, beste, brave Barbara? Moeten de militairen, hoopvol reikhalzend wachtend op het nieuwe kabinet, bij oefeningen een ‘Pechtoldje‘ doen en ‘pang, pang’ roepen? Hallo Plein 4, bent u daar nog? Of is Nederland, onze Defensie, nu inderdaad, qua budgetten, weggezakt in de bedenkelijke rijen van armlastige landen aangevoerd door Niger? U zegt het maar!
Middelerwijl moest demissionair minister van Defensie Ank Bijleveld voor de zoveelste keer spitsroeden lopen en op handen en voeten het enkeldiepe stof in de Tweede Kamer trotseren. Men was daar immers hevig in zijn wiek geschoten vanwege het “illegaal verzamelen van persoonsgegevens door een eenheid van de krijgsmacht”. Deemoedig erkende de minister dat het “nooit zo ver (had) mogen komen”.
Ze wist niet van het bestaan van het Land Information Manoeuvre Centre (LIMC) van CLAS dat “op grote schaal informatie verzamelde in het kader van de coronacrisis”. Dit om (meer optimaal) uitgerust te zijn tegen eventuele virusuitbraken en ander epidemisch c.q. pandemisch ongerief. De verzamelaars stieten daarbij, als “bijvangst” zei Bijleveld, ook op persoonsgegevens. Het sorteerde het effect op de usual suspects onder de Kamerleden van een rode lap op een alreeds op hol geslagen kudde stieren.
Ondertussen bij de zuiderburen. Daar ruisen het struweel, de bosschages en andere potentiële florale schuilplaatsen van militaire activiteit. Verkenners en sporenzoekers speuren nu al weken onafgebroken in de Belgische ‘jungle’, maar vooralsnog vruchteloos, naar een voortvluchtige, zwaarbewapende collega. Een 24-karaatswappie die luistert naar de naam Jürgen Conings.
De geblokte korporaal die aleer hij op de vlucht sloeg ongehinderd en kwistig mocht winkelen in het zware wapens-arsenaal van zijn legeringskazerne, strijdt naar eigen zeggen tegen “het regime” en de virologen. Met name de gekende viroloog Marc Van Ranst heeft het verbruid bij de dappere krijger die overigens mag rekenen op de nodige bijval, ook van militairen, in Vlaanderen.
“Het krioelt van de veteranen binnen extreemrechts in Vlaanderen”, stelde men dan ook vast op de redactie van Humo, het bekende Nederlandstalig satirische weekblad bij onze zuiderburen. Dagblad De Standaard concludeerde dat “Conings een zenuw blootlegt in onze samenleving. (-) En is Defensie niet een spiegel van onze maatschappij die ook naar rechts is opgeschoven?”
Rijst hoe dan ook de vraag hoe hoog het extreemrechtse en wappiegehalte is van en onder de Nederlandse veteranen? Afgaande op de participatie van (al of niet als zodanig uitgedoste wannabe’s ofwel ‘neppies’) veteranen aan ‘anti-coronamaatregelen’- demonstraties, slaat uw columnist die overigens ideologisch ergens op centrumrechts bivakkeert, de schrik om het hart.
In Frankrijk roepen, vanuit de ongetwijfeld gerieflijke maisons de repos, generaals in ruste op om het wettige gezag omver te werpen. In de Verenigde Staten doet een viersterrengeneraal b.d., een stugge, massieve Trumpiaan, idem dito, verwijzend naar de coup in Myanmar. What is this world coming to?! Dat vraag ik u af!*
Overigens ben ik van mening dat het de heilige plicht is van de (demissionaire) staatssecretaris van Defensie om, op de valreep, en wel rap hè, over de brug te komen met een fatsoenlijke aanzet voor een acceptabel Arbeidsvoorwaardenakkoord.
* Wim Sonneveld (De Gulle Lach):
https://bit.ly/3pydy77