Mexicaanse Hond

Mexicaanse Hond oktober 2022

‘It’s a Mad, Mad, Mad, Mad World’ is de titel van een Amerikaanse film uit 1963 met een sterrencast, o.a. Spencer Tracy, om u tegen te zeggen. Het betrof een doldwaze komedie; het geheide slapstickwerk. Maar de humoristisch bedoelde titel is de laatste jaren grimmige realiteit geworden: we leven in een volstrekt dolgedraaide wereld waarin alle traditionele fundamentele waarden ‘herijkt’ lijken. Een wereld waarin de mens een wolf is voor zijn medemens; waarbij compassie met zwakkeren het moet afleggen tegen het recht van de sterkste.

Het grootste land ter wereld, Rusland ofwel de Russische Federatie, ruim 400 keer groter dan Nederland, is uit op de vernietiging van een soeverein buurland en eigent zich onbeschaamd een fikse hap van dat land toe. Het mobiliseert daartoe 300.000 ‘reservisten’. Het merendeel van de westerse landen reageert (vooralsnog?) met sancties die nauwelijks effect lijken te sorteren.

De Kremlinkliek die frenetiek probeert de afgedankte Sovjet-Unie terug te halen en alsnog te redden van de mestvaalt van de historie, volgt intussen ijzerenheinig zijn heilloze, fatale koers. Men lijkt zich daarbij te verkneukelen in een partijtje onversneden nuclear brinkmanship. Is Oekraïne wellicht het proloogtheater voor de Derde Wereldoorlog? De gerenommeerde Amerikaanse journaliste Susan B. Glasser (cum laude Harvard) stelde in een gedegen artikel in The New Yorker (29-09-2022) dan ook de retorische (?) vraag: ‘What if We’re Already Fighting the Third World War with Russia?’

Op alle mogelijke manieren wordt geprobeerd het normale (westerse) leven ingrijpend te ontwrichten door allerhande handels- en economische manipulaties; fake news en onverholen criminele activiteiten. Op mysterieuze wijze, die doet denken aan de activiteiten van kikvorsmannen à la de Brit ‘Buster’ Crabb[1] die voor de geheime dienst MI6 actief was en bij zo’n geheime operatie (1956) spoorloos verdween, worden de Nord Stream gaspijpleidingen in de Oostzee opgeblazen. Deskundigen zien hierin onmiskenbaar het werk van een statelijke actor (Polen, de Baltische staten e.a. priemen de beschuldigende vinger richting Rusland). De gewenste impact: oplopende angstgevoelens; zorgwekkend piekende energietarieven en prijzen van eerste levensbehoeften. Maar het hoofdeffect dat wordt beoogd is het aanwakkeren van binnenlandse onrust, toenemende burgerlijke ongehoorzaamheid, opvoeren van de productie van fake news, aanzwellend wantrouwen en afkeer van de politiek en de eigen overheid. Een giftige, explosieve cocktail die het uiteindelijk eclipseren van de democratie moet bewerkstelligen.

Dan is er ook nog (klein) leed in eigen huis. De directie Internationaal Onderzoek en Beleidsevaluatie (IOB), de scherpslijpers van het ministerie van Buitenlandse Zaken, boog zich een goed jaar over de Nederlandse bijdrage aan de stabiliserings- en veiligheidsbevorderende missie MINUSMA van de VN in Mali. De hoofdconclusie is, wellicht wat kort door de bocht, dat we in die vijf jaar zwoegen, sloven, slaven en bloeden in het snikhete Mali, met onze (hoogwaardige) inzet en effort elders riant meer potten hadden kunnen breken. De westerse militaire aanwezigheid weerhield het Malinese leger er vorig jaar overigens niet van de macht te grijpen. Die regering is de buitenlandse militairen (MINUSMA, Trainingsmissie EUTM, Takuba Task Force (TTF) e.a.) nu liever kwijt dan rijk. Men heeft de Franse ambassadeur en de Franse troepen de deur gewezen, de Deense militairen gesommeerd te vertrekken. Zweden trok zich terug uit TTF en ook Noorwegen keert het land de rug toe. Kortom vijf jaar van stabilisatie, herstel van veiligheid en versterking van het leger (Forces Armées Maliennes), - dat daarvoor bevend als een juffershondje ineenkromp bij de nadering van Touareg-rebellen en jihadisten -, down the drain, - door het afvoerputje.

En in de categorie ‘nog kleiner leed’: aan het andere eind van deze gedoemde wereld, in Nicaragua, kreeg Nederland van diep onder uit de zak. Wij werden als ‘neokoloniale drammers’ neergezet; de ambassadeur tot persona non grata verklaard en Nederland werd gesommeerd “op te hoepelen” door de lokale tiran. Ene Daniel Ortega Saavedra, in de jaren ’80 leider van rebellenclub Frente Sandinista de Liberación Nacional (FSLN) ofwel Sandinistas en in die jaren rap uitgebot tot de lieveling en oogappel van (biefstuk-)links Nederland; de vredesbeweging en alle overige usual suspects, ideologisch bivakkerend ter (extreme) linkerzijde. Toen al vertoonde de man tiranniek en dictatoriaal gedrag en liet hij zich weinig gelegen liggen aan mensenrechten; ‘een luxe artikel gekoesterd en gesleten door westerse landen’. Maar die ‘eigenaardigheden’ werden hier in Nederland bijna teder met de mantel der liefde toegedekt.

Het Nederland waar de koning, koningin en de (nieuwbakken) Prinses van Oranje, op Prinsjesdag luid, en naar Amerikaans Trumpiaans model, georkestreerd worden uitgejouwd en uitgemaakt voor ‘landverrader’. Het Nederland waar de geschiedenis aan het rijmen is en democratische vrijheden gericht worden ingezet door antidemocratische krachten om uiteindelijk de democratie ten grave te dragen.

Wat u zegt, ‘It’s a Mad, Mad, Mad, Mad World’! En het wordt steeds waanzinniger, naar wij vrezen!


[1] Zie o.m.: https://tinyurl.com/4w943xdf

Mexicaanse Hond september 2022

Nederland, ‘ons (niet meer zo) natte landje aan de Noordzee‘, strompelt amechtig van crisis naar crisis, - lijkt het wel. Financiële crisis, huizencrisis, toeslagen(affaire)crisis, asielcrisis, energiecrisis, stikstofcrisis; de rij van miserie is schier eindeloos. Zijn we nog aan het bijkomen van de ene rampspoed, schuift de andere doffe malaise en malheur pontificaal aan aan de keukentafel.

En de overheid, althans het kabinet, zit er navelstaarderig bij als waren de transcendente dagen van de op luxe goederen beluste Bhagwan Sri Rajneesh weergekeerd. Men kijkt en wijst intussen naar probleemoplosser Defensie die op aanvraag/in opdracht, moet beredderen waar en wat het beredderen kan. En passant, so to speak, moeten de collega’s in het Balticum, Slowakije, Polen, ook nog de precaire oostgrens van het bondgenootschap beveiligen en bewaken mocht de in zijn eigen waanwereld verkerende heerser in het Kremlin, ook daar op avontuur uitgaan.

En dat is niet denkbeeldig. Immers, volgens Ruslandkenner/Kremlinwatcher Michel Krielaars[1] maakt in het Kremlin niet Poetin maar Nikolaj Patroesjev, opperhavik onder de haviken, de dienst uit. Patroesjev, oud-chef van de geheime dienst FSB (voorheen KGB), wil by hook or by crook het oude Sovjetimperium herstellen. Zijn kompaan in het kwaad en medeaanjager is Alexander Bortnikov, de huidige spionnenchef. Krielaars verwacht dat de Baltische staten met hun aanzienlijke Russischtalige minderheden, als de volgende ‘amuse-bouche’ op het menu van de Kremlinhaviken staan.

Maar ook Moldavië, ingeklemd tussen Roemenië en Oekraïne, moet vrezen voor de landhongerige veelvraat uit het noorden. Die heeft zijn begerig oog laten vallen op Transnistrië (waar overigens al Russische troepen gelegerd zijn) en Gagaoezië (bent u er nog?), een ‘autonoom gebied’ in Moldavië ‘gezegend’ met een pro-Russische bevolking.

Sergej Lavrov, de als een frik ogende minister van Buitenlandse Zaken, waarschuwde zeer recent Moldavië dat het zich de oorlogstoorn van het Kremlin op de hals zou halen als het zou wagen de Russofielen in die regio’s een haar te krenken of zou proberen de Russische bezettingstroepen in Transnistrië te verjagen. Lavrov wees fijntjes op het lot van Georgië dat hardhandig tot de orde (van de Pax Sovietica) werd geroepen toen het “onze vredestroepen in Zuid-Ossetië aanviel”.

Wij mogen onze ‘defensie-kippenborstjes’ dan ook alvast (laten) beregenen. Over beregenen gesproken: in onze regionen waar (nog) geen verbod geldt, beregent de agrariër in deze Saharaanse tijden onbekommerd zijn akkers met kostbaar water. Tegelijkertijd loopt men te hoop tegen het door de rechter afgedwongen anti-stikstofbeleid van de overheid. ‘En de boer hij ploegde voort.’ Zou de dichter Werumeus Buning (niet geheel koosjer in de oorlog, - maar dit terzijde) vandaag weer ‘de boer’, de landman, in een ballade bezingen? De noeste bewerker van het land die zich door niets en niemand laat afbrengen van ‘den dagelijkschen arbeid’? Dat vraag ik u af!

De boer beklimt vandaag met goesting de trekker: niet om te ploegen, zaaien of te oogsten maar om te demonstreren. De Nederlandse driekleur onteren. Blokkades opwerpen, het verkeer lamleggen, de hermandad naar het leven staan en zo meer. Coronaontkenners, anti-vaxers, complottheorie-fanaten en andere anti-overheid zeloten, proberen mee te liften op de trekkers van het boerenmisnoegen met de (landelijke) overheid.

Veteranen, actief en postactief, reageren terecht gramstorig op de ‘ondersteboven’ opgehangen Nederlandse driekleur waarvoor ze bloed, zweet en tranen plengden en hun leven veil hebben c.q. hadden. Overigens, in 1937 werd het ‘rood-wit-blauw’ door het kabinet Colijn IV wettelijk vastgelegd “als zijnde de officiële kleuren van het Koninkrijk der Nederlanden; een beslissing die door koningin Wilhelmina werd bekrachtigd”.

Maar intussen, bezweken onder de ‘ondraaglijke lichtheid’ van de kritiek uit de Tweede Kamer en het boerenprotest, zadelde minister Staghouwer (CU) van Landbouw de spreekwoordelijke Maarten op met zijn pijp. ‘One down’, klonk de jubelkreet vanachter het boerenbont. Volgens critici etaleerde de ex-bewindsman gebrek aan panoramische vergezichten nopens de agrarische toekomst van ons land. Hoe nu? Dit voorheen agrarische landje wordt al sinds jaar en dag bestuurlijk aangevoerd door een man die visie ooit definieerde als “een olifant die het zicht belemmert”. En hij peinst er vooralsnog niet over rozen te gaan kweken, naar wij dachten.   

En als slotakkoord: tot welke vervaldatum reikt onze solidariteit met en steun aan Oekraïne? In Italië, een der wankelmoedige en onvaste stemmen in het westerse solidariteitskoor, doen uitgesproken Poetinfans als Lega en Forza Italia mee aan de verkiezingen van 25 september. Ze hebben volgens kenners de verkiezingswinst al in de tas.

Ja, we trainen Oekraïnse soldaten maar als de Forza’s en Lega’s in de EU op het schild worden geheven mag Maarten ook die pijp in zijn zak steken. Wat ik u brom!


[1] Zie zijn ‘Oorlog met Rusland’, Uitgeverij Pluim, maart 2022.

Mexicaanse Hond juli 2022

De democratie, als maatschappelijk ordeningsprincipe, is wereldwijd op de terugtocht: in- en extern belegerd, meedogenloos afgeslacht, (in ons land) ernstig aangevreten door ‘betonrot’ zoals PvdA-senator en coryfee Herman Tjeenk Willink in 2021, scherp analyseerde.

Al veel langer gaven klokkenluiders in binnen- en buitenland indringende signalen af over de talloos vele gevaren die de democratie bedreigen. Herlezing van ‘bloedrode vlaggen’ over de kwetsbaarheid van de democratie (‘Duister continent’, Mark Mazower, 1998) en over de verlokkingen van het autoritarisme/totalitarisme (‘De schemering van de democratie’, Anne Applebaum, 2020), stemt telkens weer een maatje somberder.

“De leugen regeert”, liet de toenmalige koningin Beatrix zich in 1999 ontvallen in gesprek met het Genootschap van Hoofdredacteuren. Het kwam in de openbaarheid doordat NRC Handelsblad besloot de geldende ijzeren geheimhoudingsafspraak met de vorst(in) aan zijn sociaalliberale laars te lappen. De majesteit doelde, werd gezegd, op de afbladdering en kwalitatieve verloedering van de vaderlandse journalistiek.

De ‘regerende leugen’ verwerd de laatste jaren in ijltempo tot vaak kwaadsappige complottheorieën die niet zelden uit Amerika komen overwaaien. In dat land zijn nu de parlementaire hoorzittingen gaande over de staatsgreeppoging onder aanstichting en regie van de toenmalige president. Het levert, evenals indertijd de Watergate-verhoren, schokkende en diep verontrustende inkijken in de antidemocratische politieke cultuur die met name de eertijds eerbiedwaardige Grand Old Party (Republikeinen) de laatste jaren in een wurgende greep houdt.

Hier bij ons, in de Tweede Kamer, houden de traditionele (centrumrechts; centrumlinks) partijen de rijen nog gesloten (?) voor zulke complotteurs en stokebranden. Maar ze kunnen de volksvertegenwoordiging niet vrijwaren van partijen en Kamerleden die dergelijke theorieën fanatiek aanhangen en met goesting uitventen. Ze slaagden er evenmin in de wellevende omgangsvormen en het daarbij horende geciviliseerde, hoffelijke taalgebruik in de Kamer te borgen. Vanuit de blauwe tulpvormige Kamerzetels bereiken het publiek dan ook onverholen bedreigingen als ‘Uw tijd komt nog. Er komen tribunalen’.

De stand van de penduleslinger is in deze epoche rampzalig voor de democratie en de moeizaam, met zweet, bloed, tranen en levens bevochten vrijheden. In de Verenigde Staten worden ze op last van het hoogste rechtscollege (rechts-conservatieve opperrechters) stuksgewijs ontmanteld en gesloopt. Bij ons is die neergang Godzijdank nog te kwalificeren als ‘naderend onheil’? Maar de beroepsvorsers en -uitbeners van de geopolitieke realiteit zijn er niet gerust op.

"Democratieën (worden) steeds meer een bedreigde diersoort. Als je naar de cijfers kijkt, moet je constateren dat de meerderheid van alle landen niet democratisch is. Dat zijn autoritair geregeerde landen”, zei hoogleraar internationale betrekkingen Rob de Wijk in tweegesprek met zijn collega emeritus hoogleraar internationale organisaties Joris Voorhoeve, die zijn analyse deelde, in HP/De Tijd (02-05-22).

Een maand later in hetzelfde blad, liet hoogleraar geneeskunde Marcel Levi in tweegesprek met zijn collega Jan Rotmans (duurzaamheid en transitie) weten: “Een democratie is fantastisch, maar voor een jaar zou een dictatuur geen gek idee zijn. Zodat er even wat beslissingen kunnen worden genomen. Maar niet langer dan een jaar en nooit meer dan één keer. (-)” Rotmans was het “helemaal eens” met collega Levi. “Ik pleit zelfs voor een wat langere periode. Niet te lang, maar misschien vier jaar.”

De man “ergert zich namelijk mateloos aan altijd weer die compromissen. (-) Er is hier overal wel een stuurgroep, klankbordgroep of regiegroep voor. En dat zijn allemaal remmende instituties. Wij hebben heel veel remmers van beroep in Nederland, die voor elke radicale verandering gaan liggen.
(-)”

Nederland, en kennelijk ook de democratische gezindheid bij velen, gaat kapot aan een (querulante) “bezwaarcultuur” terwijl zijn ‘volksaard’ ooit prestatiegericht was. Levi denkt in dit verband aan “de Deltawerken. Ik durf te zeggen dat als wij de beslissing nu hadden moeten nemen, we geen Afsluitdijk en geen Flevopolder hadden gehad. Dan was er een milieueffectrapportage geweest en zestien groepen die ergens tegen waren. Zoals de meerkoet die gered moet worden.”

Tot slot: het was (weer) een bijzondere Veteranendag met de cravate-uitreiking op de Hofvijver. ‘Je wordt ouder papa’, zong onze rocker Peter Koelewijn in 1977. Maar papa wordt ook sentimenteler. Uw columnist hield het namelijk nauwelijks droog, - evenals het weer trouwens -, tijdens de ceremonies van deze Veteranendag. Met name bij de ‘cravate-aanhechting’ door de koning aan de vaandels en de opsomming van de heldendaden die onlosmakelijk aan het toegekende vaandellint verbonden zijn en blijven.

Nog is de democratie, de vrijheid, niet helemaal verloren, zolang wij deze helden hebben en in ere houden!

Mexicaanse Hond juni 2022

‘Jottem’, riep een medestudente uit de provincie, in de jaren ’70, steevast, als grimmig-sarcastische reactie op een gebeurtenis of actie die als ‘gotspe’ mocht worden weggezet. ‘Jottem, daar zijn de Zwitsers weer’, dacht ik direct ook, toen bekend werd dat die vermaledijde jodelaars zich weer laf verschuilen achter hun ‘neutraliteit’ om de levering van wapens aan Oekraïne te verbieden. Let wel: het zijn niet hún wapens, maar in opdracht van derde landen door die groteske lederhosen (gepikt overigens van de Beiers) geproduceerde munitie en systemen.

Zwitserland ‘neutraal’? My foot! Hoe gluiperig schijnheilig kun je zijn? In de Tweede Wereldoorlog Joodse vluchtelingen bescherming weigeren en terugsturen naar nazi-Duitsland. Het van de Joden geroofde goud, edelstenen en kunstschatten in de kluizen te Bern en elders in het Alpenland opgeslagen. Dat betrof ook uit Nederland geroofd goud. Compensatiebetaling? Mondjesmaat en slechts na veel halen en trekken. Zelfs de Nederlandse regering werd er moedeloos van en liet de rest maar zitten. Na de oorlog zochten en vonden veel nazimisdadigers een goed en veilig heenkomen in het ‘neutrale’ Zwitserland van waaruit men ongehinderd kon doorreizen naar voor die gezochte oorlogsmisdadigers nog gastvrijere Zuid-Amerikaanse landen als Brazilië, Argentinië, Peru e.a.

Vandaag de dag mogen dictators en andere criminelen die al plunderend, eigen land en bevolking in diepe armoede stortten, hun geroofde miljarden en biljoenen op Zwitserse bankrekeningen bewaren. Gott grüez i! Willkomme! Geen jodelende haan die ernaar kraait. Die geroemde en gekoesterde ‘neutraliteit’ van het Alpenland is dus net zo massief en solide als Emmenthaler en net zo ‘teflon’ als raclette!

Bij ons in polderland dan. Na decennia van straffe bezuinigingen met als gevolg kannibalisering en uitbening, krijgt Defensie de broodnodige miljarden toegeschoven om weer enigszins op krachten te kunnen komen. Niet dat het kabinet dit doet uit de goedheid en erbarmen zijns harten, welnee, ‘gamechanger ‘Oekraïne’ veroorzaakte deze ‘Wende’. Ook bij de oosterburen trouwens. De tegenstanders, de ‘nuttige idioten van het Kremlin’, zien dit schuimbekkend van woede gebeuren. In hun lijfblad, de ‘Azijnpissersbode’, (toen ik er werkte in de jaren ’60, nog ‘Katholiek dagblad voor Nederland), vraagt ene Peter de Waard zich af, - zonder schaamrood op de pacifistische kaken -, of ‘het leger nu vrijelijk in de schatkist mag graaien’.

Middelerwijl in de nabijgelegen polder in Herwijnen (West Betuwe) loopt een actiecomité (meest voormalige ‘grootstedelingen’) “woedend”, meldt het lokale sufferdje, te hoop tegen de komst van de “hypermoderne SMART-L-radar”. Die is bedoeld “om het luchtruim te bewaken tegen vijandig vliegverkeer”. Maar daar hebben de tegenstanders kennelijk geen boodschap aan. Men lamenteert dat het een aard heeft over “geluidsoverlast en straling” Want: “Als u zo nodig moet Defensie, doe dan uw bewakingswerk voor onze eigen veiligheid en way of life maar elders in den lande maar niet in onze achtertuin!”

Tenslotte. In het hoge noorden van het Avondland liggen Sverige en Suomi oftewel Zweden en Finland. Het laatste land deelt een grens van 1340 km. met het grote, in de loop van zijn geschiedenis zeer agressief gebleken, Rusland. Getriggerd door ‘Oekraïne’ zoeken deze landen nu, ten langen leste, de schutse van de bondgenootschappelijke militaire solidariteitsparaplu en treden toe tot de NAVO. De Finnen weerden zich tijdens de Winteroorlog (30-11-’30 tot 13-03-’40) manhaftig en kranig tegen de overmacht van Stalins Sovjetleger maar moesten uiteindelijk delen van hun grondgebied afstaan aan de agressor. Deze laaghartige geschiedenis ‘rijmt’ nu in (gelijkaardige) vorm en metrum in Oekraïne.

En zie, ook NAVO-lid Denemarken dat altijd de neus optrok voor deelname aan NAVO-oefeningen, komt daar schielijk van terug. Onder de Scandinavische landen was tot nog toe IJsland het enige ‘volwaardige’ NAVO-lid.

Daar in Reykjavík huist dus nog, evenals in Oslo, de ware Viking-geest en houding! Hoewel, nu heeft ook Kopenhagen, aangespoord door Noorwegen en IJsland, met de hand op het hart beloofd Zweden en Finland militair te zullen steunen als ze worden aangevallen in de periode dat ze nog geen NAVO-lid zijn. Over een ware gamechanger gesproken!

Mexicaanse Hond mei 2022

‘Generatie D’! Die kent u vast! ‘Generatie D’. Defensie zoekt naarstig naar representanten van die generatie: in Newspeak heet dat: “Jongeren met de juiste mindset, kortweg ‘Generatie D’ genoemd”.

Juist ja, - dus niet die hordes jongeren die staan te ‘chillen’ bij u op de hoek of in het aanpalende winkelcentrum, - die zouden wellicht glazig staan te kijken bij het woord ‘mindset’. Men nam derhalve ‘arbeidsmarktcommunicatiebureau Steam’, nomen est omen, in de arm om een ‘kekke, gave, vet-coole’ wervingscampagne in elkaar te steken. Vermoedelijk à raison van een riant gevulde buidel. Ja, men spreekt van een “mentaliteitscampagne” en dat mag wis en waarachtig wat kosten.

Ai, sloegen wij daar toch de plank even lelijk mis. Alle jongeren zijn welkom, blijkt uiteindelijk “We kijken naar je talenten en zoeken naar een rol waarin je die talenten kunt ontwikkelen”, maakt Robbie Bax, campagnemanager bij Defensie, ons diets. Het wordt nog een hels karwei om voor al die ‘talenten’ een ‘rol’ te vinden waarin ze uitbundig kunnen bloeien, wat ik u brom!

Ai en driewerf ai! Wat zijn we aan het minkukelen. Volgens columnist Van Roosmalen in de NRC, u weet wel ‘slijpsteen van de geest’, is ‘Generatie D’, Defensie Newspeak voor “kanonnenvlees, mensen die zichzelf tussen u en de vijand werpen”. En dat zijn, naar wij dachten, niet bijvoorbeeld de “hartstochtelijk zoenende dames” in het wervingsvideoke.
Toen ik ze voor de eerste keer zag langskomen dacht ik, vastgekit in vooroorlogse sjablonen, ‘ach, een modern soort marketentsters’. Heel fout, besefte ik pas toen ik vermanend werd toegesproken door mijn partner en nog net niet die corrigerende klapjes kreeg die ik kennelijk verdiende.

Iets geheel anders nu: de oorlog in Oekraïne. Opdat we niet vergeten, in deze meidagen, dat er per automobiel een dagreis gaans van hier, een oorlog woedt die bedreigend is voor de westerse-democratische way of life.

Wij gaan dus zware wapens leveren aan Oekraïne om de Russische agressie verder succesvol het hoofd te kunnen bieden. Prima voornemen en vooral snel de daad bij het woord voegen. Blijven de prangende vragen waarom wij dat niet eerder deden en waarom worden de (komende) leveranties aan de grote klok gehangen en breed uitgemeten in de media? Weg verrassingseffect!

Nederland doet dapper mee en gaat pantserhouwitsers op de trein naar Kiev zetten. Uitstekend! Maar wij zouden Nederland niet zijn als hierover niet een discussie was losgebarsten die Poetin c.s. in hun pantservuist doet schateren. Wij zouden die houwitsers zelf hard nodig hebben. Door die wapens weg te geven hollen wij ons “leger” uit en brengen onze veiligheid in gevaar. Het krokodillentranen plengen en tandengekners in de media was dan ook niet van de lucht.

De gewezen KGB-kolonel in het Kremlin mag overigens rekenen op een stoet machtige (politieke) vrienden in Europa. In Frankrijk met mevrouw Le Pen bijvoorbeeld. En vergeet niet de Poetin-Liebhaber bij de vleet in Duitsland waar zowat de hele top van de Sozialdemokratische Partei Deutschlands (SPD), van vergeven is. De (Duitse) sociaaldemocraten die indertijd door Lenin en bentgenoten werden uitgekotst en naar “de mestvaalt der historie” verwezen als verachtelijke ‘renegaten’. Een hersenverwekende cocktail van Stockholmsyndroom en oorlogstrauma? Wie zal het zeggen! Maar, sprak niet Gerbrand Adriaenszoon Bredero alreeds: “Het kan verkeren”? Welnu, de nazaten van die renegaten doen er alles aan om Oekraïne niet te hoeven helpen en, als het al gebeurt, tegen heug en meug.

Maar zie, de wonderen zijn de wereld (nog) niet uit: men gaat zowaar (zware) wapens leveren aan het met doodsverachting vechtende Oekraïne. “Ich glaub’ mein Schwein pfeift”, zal de verbijsterde stamgast boven zijn literpul brommen. Achtung! - het betreft wel, om het Kremlin niet al te zeer te ontrieven, ruim veertig jaar oude meuk. De Oekraïnse ambassadeur vroeg dan ook met klem om modernere wapens: Leopard- en Mardertanks en niet die obsolete Gepard roestbakken.

Uit recent Fins onderzoek bleek overigens dat Poetins oorlogskassen niet eerder zo riant gespekt werden door verkoop van door EU-sancties verboden Russische waar aan Europa. Niet in de laatste plaats aan Nederland. Poetin mag en kan vooralsnog gerust huishouden in Oekraïne. Met dank aan het standvastige (West-)Europa.

Mexicaanse Hond maart 2022

Wij beleven dezer dagen de angstwekkende manifestatie van de wederopstanding van de Sovjet-Unie met oorlog in Europa. Bijna acht decennia vrede in ‘het Avondland’ is welletjes moeten de houwdegens in het Kremlin van mening zijn onder de guidance van Poetins boezemvriend, de rabiaat antiwesterse minister van Defensie Sergej Sjojgoe.

De Amerikanen waarschuwden weken achtereen voor een ophanden zijnde Russische invasie in de Oekraïne. Maar het alarm werd met (grote) scepsis, ja zelfs lacherig, begroet. Ongetwijfeld gevoed door het anti-Amerikaanse sentiment dat, met name in West-Europa, overheerst althans sluimert om bij tijd en wijle virulent de kop op te steken.

Het onmiskenbaar aanwezige pro-Rusland c.q. pro-Poetin sentiment tiert misschien wel het hevigst in Duitsland waar godbetert een vlagofficier het bestond te oreren dat Poetin van ons meer respect verdiende en zijn (geopolitieke) zin zou moeten krijgen.

In het Kerstnummer van dit blad stond op deze plek de volgende ontboezeming:

“Terwijl hij de Baltische staten militair de stuipen op het lijf jaagt, trekt de vierkant bekaakte Autocraat in het Kremlin, Vlad I, (-) een angstaanjagende troepenmacht samen in het oosten van Oekraïne. Volgens Amerikaanse intel mag Kiev begin 2022 een inval verwachten. (-) En het westen staat er handenwringend bij en kijkt ernaar.”

Vlad spiegelt zich graag aan tsarina Catharina de Grote die de oorlog niet schuwde om door ordinair landjepik (o.m. Polen, de Krim, Oekraïne, de Baltische gebieden) het Russische keizerrijk uit te breiden. Poetin is daar in feite al jaren geleden mee begonnen en het westen legde hem nimmer een strobreed in de weg. Zo mocht hij bloedig ingrijpen in Georgië, Tsjetsjenië, de Krim en in Kazachstan. In Syrië mocht hij ongeremd zijn gang gaan met chemische wapens. In stijl en massaslachting conform het optreden van zijn Sovjetvoorgangers in Poznan (Polen), Hongarije (1956), Tsjecho-Slowakije (de Praagse Lente (1968) etc.

Vlad de Grote voelt zich onaantastbaar met dank aan het ‘vredelievende’ (intrinsiek verdeelde) Europa dat nu door het vervaarlijke grommen van de beer en de beangstigende realiteit bijeen hurkt. Europa dat militair, ondanks spoedverhogingen van de defensiebudgetten (in Berlijn zelfs de verbluffende somma van 100 miljard ‘euries’!) niet up to par is in het theater van de Russen.

Zonder Grote Broer Amerika zijn we vooralsnog nergens. Waar we wel bekwaam in zijn is het beleefd op tafel leggen van (vooralsnog krachteloze) sancties tegen een handvol Nomenklatoera.

En, hé verrassend, Duitsland maakt zowaar een historische volte face door (voorgoed?) af te stappen van zijn lang gekoesterde principe geen offensieve wapens te exporteren naar conflictgebieden. “De Russische invasie is een keerpunt. Het is onze taak om Oekraïne te steunen, zodat het zichzelf kan verdedigen tegen Poetins invasieleger”, sprak bondskanselier Olaf Scholz, aangespoord door de bezoekende Poolse premier Moriawecki.

Wij zijn in bange afwachting of en wanneer het ‘Oekraïne-scenario’ wordt losgelaten op het Balticum met zijn vele ‘Volksrussen’. Komen die NAVO-lidstaten straks toch alleen te staan zoals de Oekraïners die de bedrieglijke EU ‘Maidan-beloften’ gretig slikten en daar nu de ultieme prijs voor betalen. Arm Oekraïne aan de beren en wolven overgeleverd.

Geen toegesnelde boots on the ground, (nog?) geen Brigadas Internacionales zoals in de Spaanse Burgeroorlog of andere vrijwilligers, - naar wij dachten. Oekraïne moet zichzelf maar zien te redden. Het zijn andere tijden, - wat u zegt!

Voor die kennis in Odessa, haar familie en moedige landgenoten is dit schitterend trieste chanson van Jacques Brel: ‘Voir un ami pleurer’, ‘hertaald’ door Guus Vleugel.

Natuurlijk wordt alom gestreden

en zwijgt voor velen de muziek (-)

Natuurlijk hebben wij verloren

en wacht de dood ons aan het eind,

met onze schouders ver naar voren

staan wij nog amper overeind.

Natuurlijk zijn we vaak bedrogen

en liggen vogels in het riet,

die voor het laatst hebben gevlogen,

maar een vriend zien huilen kan ik niet.

Worden er steden stukgesmeten

door kinderen van vijftig jaar,

dan wordt het leed weer gauw vergeten

voor nieuw verdriet of nieuw gevaar.

En de stations vol met verdwaalden,

al te ver heen voor elk verdriet,

geen enk'le waarheid die het haalde,

maar een vriend zien huilen kan ik niet.