“Nederland staat er geharnast in!” Minister Wopke Hoekstra, rookie op Buitenlandse Zaken, waarschuwt Rusland op strenge toon dat het mag rekenen op ongekend zware sancties mocht het een vinger uitsteken naar Oekraïne. Neen, het westen is het uit de hemel vallen van ‘groene marsmannetjes’ die de Krim onverhoeds annexeerden voor Moedertje Rusland niet vergeten.

Wij staan er dan ook geharnast in en ook de EU liet zich, hoewel niet unisono, - met name Duitsland houdt zich angstvallig gedeisd -, niet onbetuigd. Wordt het menens? Daar heeft het veel van weg. Nederland stelt de gloednieuwe F-35’s en “landgebonden eenheden” beschikbaar ten behoeve van de snelle interventiemacht van de NAVO die “de afschrikking en verdediging” versterkt, schreef minister van Defensie Kajsa Ollengren aan de Tweede Kamer.

Alleen maar dreigen met economische sancties mochten de Russen hun legeroefeningen over de Oekraïense grens heen willen voortzetten, “is een gepasseerd station” sprak Hoekstra resoluut in de volksvertegenwoordiging. In de rug gesteund door de minister van Defensie kondigde hij dan ook het eerste pakket militaire maatregelen aan.

Versterking is broodnodig. Zo ook de hulp van grote broer Amerika want Europa is bij lange na niet in staat zich de Russische beer van het anorexia defensielijfje te houden. Dat zeggen zowel Hoekstra als CDS Onno Eichelsheim. “Is Europa, zij het in een NAVO- of een EU-kader, tot actie in staat? En hebben we de nodige capaciteiten om onze belangen te verdedigen. Het algemene antwoord is: nee dat doen we niet”, sprak de CDS onlangs onomwonden.

De Duitsers houden ook in dit geval de Teutoonse kaken stijf op elkaar. Een vlagofficier leek zich zelfs met gusto in het kamp van de Russische ‘Babaika’ (boeman) te scharen door op te merken dat die terecht vraagt om “respect en veiligheidsgaranties”. De viceadmiraal heeft inmiddels het veld moeten ruimen, maar toch! Gazprom: de machtspositie van Rusland als de grootste pusher van gas aan Europa, zou wel eens het (fatale) effect van een fragmentatiebom kunnen sorteren binnen de Europese Unie.

Onderwijl in Nederland, het eertijds zo ordelijke, keurig aangeharkte landje, onder het schild met de trotse wapenspreuk ‘Je maintiendrai! Ik zal handhaven!’ Maar daar is ernstig de klad in gekomen, sinds ordehandhavers met name in de beginjaren ’60, in toenemende mate van doen kregen met gezagsondermijning, gedoogbeleid op velerlei gebied en niveau, en het uniform van de diender zijn gezagsuitstraling goeddeels verloor. Het devies van de gekleineerde regenten werd allengs: ‘Ik zal met graagte gedogen’.

Corona legde de teloorgang van waarden, normen en gezag meedogenloos bloot en het wachten is op de doodsteek, - de coup de grâce! Immers, wat zien wij gebeuren? ‘Gezagsdragers en -handhavers’: burgemeesters, politiechefs e.a. beklimmen, - kinderen van de jaren ’60 -’70 die ze zijn -, onbekommerd het mediapodium om onomfloerst mee te delen dat ‘handhaving’ geen of lage(re) prioriteit geniet in hun respectievelijke balboekjes.

Zelfs de voorman van het Veiligheidsberaad (voorzitters van de 25 veiligheidsregio’s die ons land telt) Hubertus Maria Franciscus Bruls, burgemeester van Nijmegen, lijkt zijn neiging tot ‘gedogen’ in plaats van handhaven, bij tijd en wijle nauwelijks te kunnen intomen.

De bekroonde auteur Ilja Leonard Pfeiffer hekelde dit subversieve gedrag in een recente column (HP 20-01-22). “Het feit dat de lokale overheid openlijk ingaat tegen de landelijke regering, is niet zomaar een ludieke protestactie, een onschuldig signaaltje aan Den Haag of een kwestie van een oogje dichtknijpen om de lieve vrede te bewaren. Het is niets minder dan een constitutionele crisis, in die zin dat de machtsverhoudingen zoals ze in de Grondwet zijn verankerd willens en wetens worden genegeerd. Het is, helemaal los van wat we van de pandemie en de coronaregels vinden, een buitengewoon ernstig feit. Een overheid die geen gezag afdwingt, verliest zijn gezag. Iedereen die kinderen heeft opgevoed, weet hoe dat werkt.”

Waarvan akte! Waakzaamheid is geboden!

Zijn de dagen van de (parlementaire) democratie geteld? Het autoritarisme schiet mondiaal (weer) wortel en bloeit in steeds meer landen uitbundig. De (wannabe) autocraten rukken in slagorde op of bezetten alreeds het regeerpluche. Ook aan en in de (rafel)randen van de Europese Unie is het loos. Herman Tjeenk Willink, gezaghebbend (in)formateur van menig kabinet, voormalig vicevoorzitter (‘onderkoning’) van de Raad van State, waarschuwt al veel langer voor ‘betonrot’ die zich invreet in de democratische rechtsorde.

De eerbiedwaardige staatsman van PvdA-huize bevindt zich in dit opzicht in het sacrosancte gezelschap van paus Franciscus die zijn grote bezorgdheid uitsprak over de politieke ontwikkelingen in Amerika, Europa en elders. Ontwikkelingen gericht op uitholling en ondermijning van de democratie. In Amerika, het zelfbenoemde en vaak aanmatigende ‘baken van de democratie’ wordt het, sinds kort, bepaalde (etnische) groeperingen (weer) moeilijk of zelfs onmogelijk gemaakt hun (grondwettelijk) stemrecht uit te oefenen.

Hier in Nederland intussen stelt men ons alvast “tribunalen” in het vooruitzicht. Dat mochten wij althans onderlaatst vernemen vanuit het ‘hart van onze parlementaire democratie’, - de Tweede Kamer. Autoritaire vergezichten die ons werden geschilderd door een verbeten ogende Forum voor Democratie afgevaardigde. En getuige het veelvuldig ge- en misbruik van het woord, vast niet in de volkenrechtelijke zin van ‘Neurenberg’, ‘Tokio’ en meer recent ‘Joegoslavië’ en ‘Rwanda’, maar als instrument der wrake.

De powers that be in beide Kamers van de Staten Generaal reageerden als door een venijnige wesp gestoken. Er werd zowaar een verbod ingesteld op het gebruik van het woord in de volksvertegenwoordiging. Een jammerlijke autoritaire reactie op een vanuit een hang naar autocratie geïnduceerde provocatie.

‘Oh Nederland geef mij rijst met kouseband’, decennia geleden een aanstekelijk lied dat met liefde en respect voor het moederland gezongen werd door ene Max Woiski Jr., - een inwijkeling uit het voormalige wingewest aan gene zijde van de oceaan. De laatste tijd slaken velen meermaals de verzuchting: ‘Oh Nederland, waar is het toch misgegaan?’ of ‘Oh Nederland, geef ons een krachtig kabinet dat het Defensiepersoneel met waardering en respect bejegent’. Defensiepersoneel dat weer bressen moet dichten en verdedigen die corona in al haar nieuwe en uiterst besmettelijke variantvermommingen geslagen heeft en slaat in onze fragiele, Hollandszuinig bemenste (gezondheids)zorg.

IC-baas Gommers ziet een nog dreigender wolkbreuk hangen mocht ‘code zwart’ zich aandienen. Dan zal “het leger” moeten worden ingezet ter bescherming van de ziekenhuizen tegen rabauwen en rampokkend janhagel als die zich op 19 november jl. in Rotterdam (Coolsingel) manifesteerden. ’Oh Nederland, oh Nederland, oh pronte, koene Nederlandse Maagd waar raakte u definitief de weg kwijt?’

Ondertussen in het oosten van het continent. Terwijl hij de Baltische staten militair de stuipen op het lijf jaagt, trekt de vierkant bekaakte Autocraat in het Kremlin, Vlad I, die meedogenloos korte metten maakt met zijn tegenstrevers of wie daarvoor door moeten gaan, een angstaanjagende troepenmacht samen in het oosten van Oekraïne. Volgens Amerikaanse intel mag Kiev begin 2022 een inval verwachten.

Zo’n invasie is in het geheel niet denkbeeldig met de Krim als recent onthutsend voorbeeld. Bovendien zou zo’n vermetele actie voor tsaar Vladimir (zijn naam betekent, omineus genoeg, ‘heerser van de wereld’) winnen aan historische betekenis als hij haar kan pushen als de bevrijding van Oekraïne (‘Klein Rusland’) waar de wieg gestaan zou hebben van (de christelijke beschaving van) het oude ‘Roes’ (het Kievse Rijk). In Kiev namelijk werd Vladimir de Heilige ofwel Vladimir van Kiev gedoopt, waarmee de kerstening van het vroegmiddeleeuwse Rusland, begon.

Vroeger lag bij hoog tot laag in het land van de Mexicaanse hond als jammerklacht in de mond bestorven: ‘Arm Mexico, zo ver van God, zo dicht bij Amerika’. Vandaag de dag is meer actueel en accuraat: ‘Arm Oekraïne, zo ver van God, zo dicht bij het Rossija van Vlad 1 de Potentaat’.
En het westen staat er handenwringend bij en kijkt ernaar. Oekraïne is (nog) geen bondgenoot en hangt er, wat de EU betreft, zo’n beetje half en half bij. Amerika dreigt met “ingrijpende sancties” dixit Biden, maar moet ook rekening houden met de Europese bondgenoten als gretige consument van gasgigant Gazprom. Vlad zal er vast geen bordje borsjtsj (rode bietensoep) voor laten staan.

U hoeft geen waarzegger te zijn om te kunnen voorspellen dat hervatting van de Koude Oorlog, boven op de al gaande cyberoorlog, nabij is.

A pesar de todo (Mexicaans voor ‘ondanks alles’): Gezegende feestdagen toegewenst!

Doe je Dublin aan mag je niet van boord. U weet wel de stad van Guinness, het zwarte bier, en andere geestrijke versnaperingen. Maar dát is balen! U kent alvast die uitdrukking die veelvuldig wordt gebezigd in met name ‘politiek Den Haag’ als deze of gene politicus/politica weer spitsroeden moet lopen of diep door het stof moet in de Tweede Kamer. Dát is bálen!

Balen was het zeker voor de opvarenden van Zr.Ms. Rotterdam en de marinierseenheid aan boord, die deelnemen aan de NAVO oefening Hebrides Archer 21. Vanwege coronasymptomen (neusverkoudheid, hoesten, hoofdpijn) onder de bemanning, werd passagieren in de stad met zijn talloos vele drenkplaatsen voor dorstige en hunkerende varensgezellen, verboden.

En havenbezoek, leren wij van commandeur Ad van de Sande, commandant Netherlands Maritime Force, is “erg belangrijk voor het moreel aan boord. De bemanning moet stoom kunnen afblazen” om onder meer ondergraving van moreel en moraal in te perken. En zo’n vlagofficier kan dat wis en waarachtig wel weten, nietwaar?

Maar vanwaar deze coronasymptomen, mogen wij ons en u afvragen. Marinepersoneel dat zich ‘opwerkt’ voor een (lange oefen)vaart, komt toch, getest en wel, uit een ‘quarantainebubbel’, - naar wij dachten? Ook op Zr.Ms. Karel Doorman is het qua corona niet allemaal botertje tot de boom. Klachten van bemanningsleden “over nieuwe coronarichtlijnen, waarvan testen bij klachten geen onderdeel is”, bereikten het wakkere ochtendblad van Nederland.

Volgens de Koninklijke Marine, aan het woord in diezelfde courant, zijn er “goede argumenten voor het nieuwe testbeleid”: hoge vaccinatiegraad en laag besmettingsrisico aan boord van een schip op zee. Voor wie toch klachten krijgt, moet een ‘paracetamolletje’ uitkomst bieden. Nu ja, je moet uit het juiste hard hout gesneden zijn om je te scharen onder de trotse banier: jongens van Jan de Witt ofwel Jan de Werd! Wat dacht je wat? Dus als het klimaat in de kombuis je even te gortig wordt, - je weet de uitgang te vinden makker!  

Er wordt wat geweeklaagd, gejeremieerd en gezeverd in dit land. Herkent u dat beste kenners van de Nederlandse samenleving? Juist ja, we leven in een “gaaf land” dat welhaast een iegelijk ruim baan biedt om zijn/haar kwarteleitje overal en nergens te leggen. Tja, ook een ‘puntgaaf’ land kent een aanzienlijke groep gepassioneerde (beroeps)zuigers en querulanten.

De rechterlijke macht heeft er een dagtaak aan vandaag de dag om ze van dienst te zijn. Als het geen ontevreden horecabezitters en verbolgen kroeglopers zijn, zijn het wel advocaten die met goesting plaatsnemen bij de drukbeklante dorpspomp om in den rondte kond te doen van hun klachten en zorgen over vertrapping van onze grondrechten door een overheid die alleen maar oog en oor zou hebben voor de gezondheidsgevolgen van corona.

Maar dan in de grote buitenwereld. Daar werden door de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk en Australië, een nieuw acroniem gevormd, AUKUS, dat een tijdbom zal blijken te zijn onder de voorheen zo knus warme betrekkingen tussen Amerika en Europa. Onder de schutse van AUKUS dat de Chinese militaire dreiging het hoofd moet bieden, krijgt Australië onder meer kernonderzeeërs (zonder kernraketten weliswaar) geleverd door de Verenigde Staten. Kernmacht Frankrijk en Europa’s eigen economische powerhouse Duitsland,  mochten van de vorming van AUKUS pas vernemen op de dag van de aankondiging. ‘Parijs’ voelde zich ernstig gebruuskeerd en hevig in de wiek geschoten. ‘Verraad, een ongehoorde belediging’ en nog meer afkeurende teksten konden in het Élysée en andere politieke centra in La Douce France worden opgetekend. Europa lijkt (definitief?) te hebben afgedaan voor Washington dat het vizier steeds scherper afstemt op het oosten: Azië en Oceanië.

Dan waren er hier ook de kunstjesflikkers, fielterig vuige roddelaars en abjecte verspreiders van fake news uit kringen rond de politiek leider van D66 die de moerasdelta wil voorzien van “nieuw leiderschap”. Mevrouw Sigrid Kaag doet een ‘carringtonnetje’ (men raadplege de ‘carringtondoctrine’) en treedt af als demissionair minister van Buitenlandse Zaken na een Kamermotie van afkeuring. Voorwaar, het zij toegegeven: een relatieve nouveauté in politiek Den Haag.

Maar met die opportunistische actie sleurde ze ook haar collega Ank Bijleveld mee die niet op de hoogte bleek te zijn van de soloactie van haar hoog te paard zittende collega. Het weekblad HP/De Tijd, toch niet direct te scharen onder de erfvijanden van D66, schreef dan ook: “Als je besloten hebt om af te treden, laat je dat met opzet niet weten aan je medeverantwoordelijke collega, zodat jij even de spotlights voor jezelf hebt en je overrompelde ambtsgenoot een pleefiguur slaat.” Tot zover nieuw politiek leiderschap in de polder die met de introductie hiervan pas echt reden heeft tot weeklagen, jeremiëren en zeveren. Het wachten is op de gang naar de rechter van de in hun politiek fatsoen gekwetsten.