“Gansch het raderwerk staat stil, als uw machtige arm het wil”, dichtte politiek tekenaar Albert Hahn, naar aanleiding van de spoorwegstakingen in 1903, die gepaard gingen met “grootschalige acties”. De man was, valt te lezen, een “bevlogen antimilitaristische socialist”.

Waren er toen nog duizenden arbeiders nodig om het raderwerk stil te leggen, vandaag de dag volstaat een simpele ‘software-coderingsfout’ om alle vitale infrastructurele (hulp)diensten plat te leggen. De ‘machtige arm’ is vandaag de dag het omvattende Netherlands Armed Forces Integrated Network (NAFIN -glasvezelnetwerk) van Defensie. Albert Hahn zou er zijn vingers bij aflikken en daar een brisante spotprent op loslaten.

Onze digitale wereld in wanorde en verwarring. Wij, de ‘eindgebruikers’, onthand, ontheemd en ontredderd. Afgestort in de onpeilbare diepte van de totale hulpeloosheid, - zozeer wordt ons leven gevormd en bepaald door de digitale sturing van wifi, het internet en zijn alomtegenwoordige toepassingen, - the internet of things met een weidse benaming.

Volgens de minister van Defensie, Ruben Brekelmans, is er vooralsnog geen indicatie dat er sprake was van foul play door een “kwaadwillende partij”. In de ‘Beslisnota bij de Kamerbrief’ valt te lezen dat Defensie “operationeel is blijven functioneren; de veiligheid is niet in het gedrang geweest.” Ja, da’s mooi, da’s heel mooi, zei komiek Ted de Braak altijd in Farce Majeure na zo’n sussende ‘Colijn-opmerking’. Toch slaat ons de schrik en angst als een vrieskoude hand om het hart. Want, wat als nu een malicieuze (statelijke) actor het NAFIN fundamenteel ontregelt en voedt met letale computerwormen en andere ons existentieel bedreigende ‘grapjurkerij’?

Deskundigen zouden al langer waarschuwen dat Nederland veel te afhankelijk is van een netwerk dat niet snel weer up and running te krijgen is. Zo zou het Nationaal Cyber Security Centrum, het centrale info-knooppunt en expertisecentrum voor cybersecurity, door de storing niet in staat zijn geweest om beveiligingsberichten te versturen. Een even tragikomische als levensgevaarlijke situatie. Volgens een IT-expert: “Het is alsof de brandweer zegt dat ze niet kunnen komen blussen omdat de kazerne in brand staat.”

Een zorgwekkend vooruitzicht, zeker nu het Kremlin in ijltempo macabere bedreiging op huiveringwekkende intimidatie stapelt en aan ons adresseert. Op de Moskouse staatstelevisie was het onderlaatst luitenantgeneraal b.d. en Doema-lid Andrej Gurulev die kernwapens in stelling bracht tegen Nederland. Een nucleaire aanval zou het land in een keer vernietigen en daarna zou alles in Europa “volkomen dood zijn”, aldus de stoutmoedige ‘militair-strateeg’ in ruste.

Daar kwam vrij recent de steeds grimmiger ogende minister van Buitenlandse Zaken, Sergej Lavrov overheen, die waarschuwde dat de “Derde Wereldoorlog” ons aangluurt. Hij vergeleek het Westen met kleine kinderen die met lucifers spelen door Oekraïne wapens te leveren waarmee het diep op Russisch grondgebied aanvallen zou kunnen uitvoeren. Hij kreeg bijval van de Amerikaanse usual perpetrator in deze, oud-president Donald Trump die weer een gooi doet naar het Oval Office: “Kijk naar wat er gebeurt in Oekraïne. Ze trekken Rusland binnen. Er komt een Derde Wereldoorlog”, zei hij tijdens een verkiezingsrally. Als hij weer op het presidentiële schild wordt gehesen, krijgt Europa (de NAVO, de EU), zoveel is duidelijk, weer een formidabele, onberekenbare tegenstander aan gene zijde van de Atlantische Oceaan.

Maar ook van binnenuit wordt fanatiek geknaagd en geknabbeld aan de eenheid in het bondgenootschap en de Unie. Een kinderhandjevol hardliners uit de vijfde colonne: Hongarije (Viktor Orbán), Slowakije (Robert Fico/Peter Pellegrini), Turkije (Recep Erdoğan). Men heult schaamteloos met de vijand (i.e. Poetin) en drijft bij elke gelegenheid een wig in de broodnodige eenheid binnen de NAVO c.q. de EU. Turkije bestaat het om als NAVO-lid wapensystemen te betrekken van Rusland (luchtafweer S400) en China (raketafweersystemen). Men stelle zich voor dat een satelliet binnen het toenmalige Warschau Pact, onder de knoet van Brezjnev, Andropov et al., militaire hardware zou aanschaffen in het Westen. Wie heeft nog vijanden nodig met zulke innige frenemies? Dat vraag ik u af!

.

Alsof ze Sinterklaas en Pietermanknecht in een onweerstaanbare verpakking zijn. Zo worden de Chinezen, althans hun elektronische producten, ingehaald in Nederland. Waarschuwingen ten spijt van onze inlichtingendiensten, onderzoeksorganisatie TNO, de Europese Unie, Britten, Amerikanen, (die waarschuwden destijds ook keer op keer voor de dreigende Russische aanval op Oekraïne. Daar deden we maar wat lacherig en wegwuiverig over!) en vele anderen.

Nederland lijkt immuun voor red flags en andere gevaarsignalen. Wij zijn immers overtuigd van onze (waan)wijsheid en wij zijn bovenal zuinig. Vaak penny wise, pound foolish! Neem nu de Douane, dienstonderdeel van het ministerie van Financiën. Men doet een (niet-openbare) aanbesteding van ca. 15 miljoen voor mobiele scanapparatuur de deur uitgaan en inviteert hiervoor met alle egards en gretigheid ook het suspecte Chinese bedrijf Nuctech.

Een bedrijf met nauwe financiële en executieve banden met het regiem in Beijing. Een omstreden onderneming die ‘Brussel’ al langer in het vizier en op de korrel heeft. Maar de Douane die al ruim in de beveiligings- en detectiespullen van Nuctech[1] zit, doet alsof haar neus bloedt. Sterker nog, de verantwoordelijke staatssecretaris Aukje de Vries (VVD) schuift ook deze red flag van haar pad en roept dat “wij niet naïef zijn”.

Wat dit allemaal met Defensie, de krijgsmacht, van doen heeft? Veel, zo niet alles, naar wij dachten. De Douane is de poortwachter, de eerste verdedigingswal bij het onder meer weren van geboefte en ander rapaille[2]. Als die verdedigingslinie faalt dan komen de (nacht)wakers van de hermandad in de benen. Mochten die het onverhoopt niet rooien dan is het moment nabij waarop een beroep gedaan wordt op de ultieme hoeders van onze veiligheid, de krijgsmacht (hoofdtaak3). Het is dus zaak dat de poortwacht van de Douane adequaat functioneert.

Ooit leefden wij in een “gaaf land” . Sinds enige tijd lijkt dit “natte landje”, afgaande op de bijna ongebreidelde aandacht in de gretige media, in de wurggreep geraakt van Hamas-zeloten en aanpalende fanaten. (Volgens de arabist Jan Jaap de Ruiter (Tilburg University), nuttige volidioten voor “Hamas, Hezbollah, Iran”.) Duistere (voornamelijk Engelssprekende) lieden die eertijds eerbiedwaardige alma maters en dezelve campussen, hebben geannexeerd en voor miljoenen schade hebben aangericht c.q. aanrichten. Welke al of niet extern geïnspireerde oogmerken zitten hierachter?

Telkens als de door hen zo verfoeide en verachte media weer een riant gestoffeerd podium bieden aan die zich achter geblokte doeken en zwartroodgroene lappen verbergende ‘studenten’, grijp ik naar een goed glas en luister naar ‘De Jaren Zestig’ van Adèle Bloemendaal. Toen werd immers de voedingsbodem omgeploegd voor dit soort (destructieve, weg-met-ons) studentenacties, indertijd geïnspireerd door studentenoproeren in Parijs en andere Europese (hoofd)steden.

Zat men toen ‘de regent’ achterna, nu gaat het studenten falderappes op ‘Jodenjacht’, - Joden die het wagen de ’liberated zone’ (sic!) op de campus van bijvoorbeeld de Erasmus Universiteit, te betreden worden achternagezeten en verjaagd. ‘Liberated zone’ ofwel voor Joden verboden gebied. Op ‘Jodenjacht’, in Nederland anno 2024 A.D! De geschiedenis is, naar wij vrezen, alreeds drukdoende met haar kwalijk rijmen in giftige kwatrijnen. En het blijft oorverdovend stil!

Voor de huiveringwekkende overeenkomsten met de jaren dertig, leze men o.a.: ‘De grafdelvers’ van Rüdiger Barth/Hauke Friederichs; ‘Februari 1933. De winter van de literatuur’ door Uwe Wittstock.

[1] In Nederland zijn nu 80 van de 120 beveiligingsscanners gebouwd en geleverd door Nuctech. Ze worden onder meer ingezet in de haven van Rotterdam en op Schiphol.

[2] De Douane houdt toezicht op het EUgrensoverschrijdende goederenverkeer, heft en int invoerrechten en belastingen en handhaaft wet- en regelgeving op het gebied van veiligheid, economie, gezondheid en milieu. (-) Zo dragen we bij aan een solide financiering van de publieke taken; een veilige samenleving en een sterke, aantrekkelijke en eerlijke (interne) markt. (https://shorturl.at/Qd1P0)

Luitenant-admiraal Rob Bauer, de voorzitter van het Militair Comité, de hoogste militaire autoriteit van de NAVO, gaf onderlaatst een krachtige klaroenstoot af over de (militaire) dreigingen voor het Westen. Daarvan zijn de twee grootste: Rusland en terroristische organisaties. Toegespitst op Nederland wees hij op de consequenties van die dreigingen voor de bevolking, de noodzakelijke voorzorgsmaatregelen, het opvoeren van de weerbaarheid, de zelfredzaamheid etc.

Afgaande op de lamlendige, wegwuivende, wegwerp en (uit ‘het vredeskamp’) ronduit giftige reacties, zijn Bauers waarschuwingen (vooralsnog?) aan dovemansoren gericht. De hooggeplaatste klokkenluider werd onder meer uitgemaakt voor (een) verachtelijke oorlogshitser die uit was op het aanstichten van een wereldbrand. De admiraal tooit zichzelf inmiddels met de alias: ‘pretbederver’. Want op de (bange) vraag die wanhopig smeekt om een bevestiging: ‘Ons kan toch niets gebeuren?’, riposteert hij “Ja, dat dachten we in de meidagen van 1940 ook. Stralend weer was het toen.”

Kortgeleden stond de NAVO, onze veiligheid-schutse in bange dagen, stil bij haar 75-jarig bestaan als defensief-militaire alliantie van onderwijl 32 landen. Een militair bondgenootschap met op de voorplecht ‘Grote Broer’ Amerika, in nucleaire spierbundeloutfit. Een organisatie met in haar arsenaal ‘afschrikking’ als voornaamste wapensysteem. Een reactieve militaire alliantie die nog maar een decennium terug volgens de pundits een ‘zieltogend’ bestaan leed. “Hersendood”, sprak de Franse president Macron hyperbolisch.

In die driekwart eeuw van haar bestaan heeft de NAVO tal van in- en externe uitdagingen het hoofd moeten bieden. En ook nu weer liggen die ‘hoofdbrekens’ als het ware opgetast op de stoep van de alliantie. De grootste is wel de mogelijke uittreding van Amerika als de NAVO-vijandige vastgoedmagnaat Donald Trump, de presidentsverkiezingen in november a.s. wint. “De trans-Atlantische solidariteit staat onder druk”, schreef dr. Sabine Mengelberg (docente internationale veiligheidsstudies, NLDA), met veel gevoel voor understatement (FD, 01-04-24).

Het is nu dan ook dwingende noodzaak dat de Europese Unie eindelijk eens werk gaat maken van haar eigen militaire verdediging en de daarmee gepaard gaande (breedte en diepte) investeringen in een defensie-industrie. De herintroductie van een lang verwaarloosde en (door sommigen) verfoeide, goeddeels naar het buitenland verdreven industrie, die ook Oekraïne kan voorzien van broodnodige bewapening. Want het gelijk spoedt zich helaas in de richting van de Hongaarse premier Viktor Orbán die recent na een bezoek aan collega-autocraat Trump riep dat Oekraïne het onderspit zal delven in de oorlog. Als Trump weer aan de macht komt krijgt Kyiv namelijk geen cent meer van Amerika.

Overigens geniet Poetin in zijn expansiedrift richting Oekraïne, in het Westen de steun van meer of minder machtige vrienden. Het Vaticaan bijvoorbeeld, - althans paus Franciscus -, koestert, naar verluidt, een innige voorliefde voor Rusland en voor de nietsontziende usurpator in het Kremlin. In mei 2022 toonde hij alle begrip voor diens landhonger toen hij in een kranteninterview unverfroren het verband legde tussen “het rammelen van de NAVO aan de deur van Rusland” en de Russische invasie in Oekraïne.

Recent riep hij in een televisie-interview Oekraïne op om zich over te geven, “de witte vlag te hijsen”. Ongeloof, verbijstering, woede waren zijn deel, met name in Oekraïne dat liet weten: “Geel en blauw zijn de kleuren van de vlag waarmee we leven, sterven en winnen”. De voorzitter van de organisatie van Christelijke Oekraïners in Italië, reageerde ontdaan en gedesillusioneerd: “Zo’n uitspraak verwacht je van Poetin, maar niet van de leider van onze kerk”.

Vaticaan-watchers merken op dat het buitenlandbeleid van de Argentijnse jezuïet Jorge Bergoglio, sinds 13 maar 2013 paus Franciscus, beïnvloed wordt door het wereldbeeld van de ‘Sociëteit van Jezus’, de orde gesticht door de Spanjaard Ignatius van Loyola. Traditioneel heeft zij een sterke band met de Russisch-Orthodoxe kerk die, pikant genoeg, de bisschop van Rome niet erkent als leider van de wereldkerk. In het verleden, toen de jezuïetenorde in tal van landen werd verboden en vervolgd, vond zij in Rusland een warm onthaal. Vandaar.

Zoveel is nu wel duidelijk: Oekraïne kan fluiten naar eventuele zendingen hellebaarden, kurassen en trainingen door pauselijke zoeaven, van het Vaticaan onder Franciscus I, wat ik u brom!

[1] Binnen de verdragsorganisatie zijn de Amerikanen altijd leidend geweest, ook voor de Europese defensie. Zo is één van de belangrijkste commandanten van de alliantie, de Supreme Allied Commander Europa (SACEUR), altijd een Amerikaan. Het Amerikaanse nucleaire arsenaal was van meet af aan déveiligheidsgarantie van het defensieve bondgenootschap.