Stoorzender april 2019
Heeft U de laatste Nieuwsbrief van onze
ACOM ook gezien en gelezen? Mijn reactie hierop wil ik U wel vertellen: het zal
nog wel een tijd duren voor een arbeidsvoorwaardenakkoord overeengekomen zal
worden.
Zoals U misschien weet, houd ik wel van
een beeldspraak. In de huidige situatie zie ik twee kruiwagens, - een met
werkgever(s) en een met werknemersvertegenwoordigers - die gevuld met
springende kikkers lijnrecht tegenover elkaar staan. En tussen die kruiwagens
kom ik geen (bewinds-)persoon tegen, die als een politieagent, de kikkers in
een kruiwagen schudt, en ze dan ook nog tot bedaren brengt.
Bij mij komt de vraag op, welk doel hebben
de kikkers voor ogen? Is er niet een partij, die tot het inzicht komt, dat
enerzijds de deur bij Defensie open staat en er een steeds verdergaande
uitstroom plaatsvindt van militair personeel, en dat anderzijds de gestelde
eisen voor het merendeel van het georganiseerde personeel acceptabel moeten
zijn, en er niet alleen naar de belangen van de eigen achterban moet worden
gekeken?
Overlegtafel: toon eindelijk eens Uw
gevoel dat U verantwoordelijk bent voor de organisatie en het personeel op de
werkvloer, en handel daar ook naar. Geen halve of hele onwaarheden in blogs, en
ook geen onhaalbare eisen. Er rest ons derhalve niets meer of minder dan hoop
op een spoedig onderhandelaarsresultaat/akkoord! Kikkers in beide kruiwagens,
toon Uw verstand!!
Op dit moment constateer ik slechts, dat
na de laatste opschorting van het overleg, en ondanks het gepredikte respect,
bijvoorbeeld uit het verslag van de SOD-vergaderingen van 31 januari en 12
maart, de verzuring nog bij lange na niet uit de lucht is, en er inhoudelijk,
ook door het ontbreken van enig signaal vanuit de werkgever, nog geen enkele
stap gezet is, die op korte termijn uitzicht biedt op een
onderhandelaarsresultaat laat staan een akkoord.
En toch... Van alle kanten klotst het geld
tegen de plinten op. Er wordt geïnvesteerd dat het een lieve lust is. Er wordt
gereorganiseerd alsof alles opnieuw moet worden uitgevonden. Uitbreidingen van
de organisatie blijken anno 2019 zelfs mogelijk. Het vervelende is alleen...
Een vullingsgraad van militair personeel rond de 80%... Ja dat die van het
burgerpersoneel op >100% ligt is mooi, maar daar vul je geen operationele
eenheden mee, en voer je taken in den vreemde niet uit...
Is het niet zo langzamerhand tijd dat de
verantwoordelijken jegens de Nederlandse bevolking, d.w.z. minister en
staatssecretaris, hun verantwoordelijkheid nemen en daadwerkelijk het personeel
van Defensie op de eerste plaats zetten.
LET US HAVE HOPE...
Stoorzender maart 2019
In mijn vorige bijdrage haalde ik al uit naar de ridicule
gedachte van de Commandant der Strijdkrachten om de opkomstplicht uit de
mottenballen te halen. Dat zou dan een oplossing moeten betekenen voor de
steeds nijpender wordende aantallen vacatures in de Defensieorganisatie.
In veel politiek correctere bewoordingen werd deze Bob de
Bouwer door zijn baas, minister van Defensie, teruggefloten in haar brief aan
de Tweede Kamer van 22 februari.
“De CDS heeft met zijn antwoord op de vraag hoe Defensie
meer mensen wil werven diverse denkbare oplossingen geschetst, zonder hierbij
een voorkeur uit te spreken voor bepaalde mogelijkheden zoals het activeren van
de opkomstplicht of het aannemen van mensen met een niet-Nederlands paspoort.
Hij heeft onderstreept dat dergelijke keuzes voorbehouden zijn aan de politiek.
Ik benadruk dat voormelde activering van de opkomstplicht niet aan de orde is.
Dit geldt evenzo voor het aannemen van mensen met een niet-Nederlands
paspoort.“
In gewoon Nederlands, en ik kan er niets anders van maken:
de CDS heeft maar wat zitten wauwelen, zonder zelfs de onnozelheid van zijn
opmerkingen in te zien.
Een betere gedachte trof ik aan in een krantenreportage op 5
maart bij gelegenheid van het feit dat de “eerste dames 75 jaar geleden hun
intrede deden in het Nederlandse leger”.
Een (vrouwelijke) luitenant-kolonel maakt gehakt van de
eenzijdige wervingscampagnes van Defensie. Bij de representativiteit van het
beeld van de wervingsspots, waarin militairen deuren intrappen of met
gevechtshelikopters laag over kampen vol tegenstanders scheren, kunnen op zijn
minst vraagtekens geplaatst worden, en zijn bepaald ook niet de manier om
interesse bij vrouwen te ontwikkelen.
De beste promotie echter is een goed arbeidsklimaat met
goede arbeidsvoorwaarden. Daarover wordt nu al weer een poos gesproken tussen
werkgever en werknemers. Alleen al het feit, dat het (weer) zo lang duurt,
heeft eerder een negatieve uitstraling, terwijl de werkgever toch maar steeds
blijft herhalen, dat personeel op nummer één komt. Voorwaar een gratuite
opmerking, die niets kost en soms in de prioriteitenlijstjes van de werkgever
zelfs overgeslagen wordt!!
Als resultaat van onder andere de recente bijeenkomst met
leden van medezeggenschapscommissies kon door de ACOM (als deelnemer in de
CCOOP) voor zichzelf de gewenste resultaten van het arbeidsvoorwaardenoverleg
worden afgeleid.
Met dat in het achterhoofd resteert ons voorlopig “goede
hoop houden” op een voor de werknemers acceptabel pakket. Onderhandelaars:
succes ermee!!!
Stoorzender februari 2019
In het eerste nummer van het jaar schreef een collega-columnist in een magazine van een organisatie, die zich voordoet als behartiger van de belangen van werknemers bij Defensie: “Het jaar 2019 is nog geen drie weken oud en ik heb me al vier keer fiks geërgerd aan de negatieve berichtgeving in de media over Defensie”.
Shoot the messenger heet dat volgens mij, en daar waag ik me niet aan. Edoch, ook ik heb me al minstens 4 keer geërgerd, maar dan wel aan Defensie, en wel de zogenaamde ‘toppers’ van die organisatie.
Op 1
Hoe kunnen de ‘toppers’ ermee instemmen, dat allerlei ‘toys’ per krijgsmachtdeel zo ver uiteenlopen. Of dat nu telefoons of bindingspremies zijn; is er dan geen enkele topper, die de defensieorganisatie een gebalanceerd beleid weet op te leggen?
Op 2
Waarom leveren OPCO-commandanten alleen juichsignalen af, als er weer nieuw materieel in hun organisatie wordt gedropt? Waarom wordt er geen enkele aandacht gegeven aan de personele component van dit soort reorganisaties? Heren Kramer, Luyt, en …. vertel in Uw communicatie ook eens de waarheid, namelijk dat U niet alle schepen, vliegtuigen en voertuigen tegelijkertijd zou kunnen bemensen.
Op 3
De CDS dacht wel een gemakkelijke oplossing te kunnen lanceren voor het personeelstekort: Met dienstplichtigen zou het allemaal gefixt kunnen worden. Ik twijfelde al eerder aan de realiteitszin van deze ‘Bob de Bouwer’, maar dit slaat wel echt alles. Wie zouden dan wel de reddende engelen voor dit door amateurs gerunde bedrijf moeten zijn? Op welk niveau zouden deze ‘helden’ wel beloond kunnen worden? En al diegenen die niet zouden hoeven ‘in te vallen’ zouden rustig door kunnen gaan met leven, loopbaan etcetera? Het ontbreekt er nog maar aan dat door hem gedacht wordt aan het opdiepen van de slavernij uit de geschiedenisboekjes …..
Op 4
De Defensie-hype van Kramer en Bijleveld rond korporaal Anna toen maar weer duidelijk werd, dat een goed resultaat vele vaders/moeders heeft, die een succes kapen. Het verstandelijk niveau van een minister zou haar toch moeten vertellen, dat een truttige foto van een mislukte taart op Twitter weer aan de wortels van haar geloofwaardigheid vreet.
Stoorzender januari 2019
Bij het begin van een nieuw jaar worden naar goede gewoonte wensen uitgewisseld en (goede) voornemens gemaakt. Laat ik dan ook beginnen U een voorspoedig, en vooral een gezond 2019 toe te wensen.
Het afgelopen jaar 2018 was een jaar, waar we snel een streep onder zouden willen zetten. Immers: in de maand december zagen we wel het dieptepunt door de juridische procedures aangespannen door de werknemers tegen de werkgever en het pensioenfonds.
Bepaaldelijk niet een teken van een rustig sociaal klimaat. Dat de rechter, die uitspraak deed in de zaak tegen de werkgever, kennelijk in de haast ‘enigszins’ onzorgvuldig te werk is gegaan, en naar mijn mening een uitspraak deed, die de werknemersklacht over de werkgever niet echt besprak, is een punt.
Maar het feit, dat de werkgever Defensie uit de uitspraak, met daarin (door de Landsadvocaat ingegeven) gedeeltelijk onvolledige citaten uit verslagen, zijn ‘gelijk’ meent te kunnen lezen is moeilijk te verteren. Deze attitude versterkt alleen maar de toch al aanwezige gevoelens van wantrouwen. Dat het de Centrales en de daarin georganiseerde bonden ernst is, blijkt gelukkig uit het ingestelde appel (zie ook: https://actiebijdefensie.nl/).
Wanneer in 2019 komt de werkgever Defensie eindelijk eens op het punt, dat het zijn loze woorden over het belang van het personeel waarmaakt? Misschien is het zelfs voor de topdames ten departemente eens waard om een grote schoonmaak, organisatorisch en personeel, te starten om eindelijk eens uit het huidige moeras in dit functiegebied te komen.