Mexicaanse Hond maart 2024
Is Oekraïne dan toch verloren? Avdijivka (oblast Donetsk) verloren, rampspoed geboren? De verschrikkelijke yeti en zijn beer uit het noorden, tonen zich taaier en standvastiger dan wij in het Westen (wens)dachten (?) Het Oekraïnse tegenoffensief dat het kantelmoment in de oorlog zou teweegbrengen, liep vast in de ‘dood- en verderf-loopgraven’ à la ‘het westelijk front’ in de Eerste Wereldoorlog (‘Van het westelijk front geen nieuws’; ‘In Flanders Fields’)[1] . Een schrijnend gebrek aan munitie, (zware) wapens, – maar nog schrijnender en zorgwekkender: is het tekort aan manschappen, – boots on the ground.
Reden genoeg voor de Frans president Emmanuel Macron om Europese leiders te inviteren voor een werkvergadering op het Élysée. De intentie: het West-Europese somberen over Oekraïne een halt toe te roepen. Maar de ‘Europese werktop’ in Parijs was vooral bedoeld als klip en klare manifestatie van “Europese vastberadenheid over Oekraïne”, aan Poetin en aanpalende oorlogshitsers in de Kremlin-coterie.
Macron gewaagde (op een onbewaakt ogenblik?) van eventueel Europese boots on the ground in Oekraïne. De meesten van zijn gasten verschoten van kleur. Inzonderheid de Duitse genodigden, die behept schijnen te zijn met een soft spot voor Rusland en Poetin, trokken lijkbleek weg. ”Er is vandaag geen overeenstemming over grondtroepen. Maar niets kan worden uitgesloten in de dynamiek. We zullen alles doen wat nodig is om ervoor te zorgen dat Rusland deze oorlog niet kan winnen”, sprak Macron vastberaden.
In de dagen na ‘Parijs’ lieten veel Westerse (politieke) hoogmogenden weten dat grondtroepen in Oekraïne ‘nicht in Frage’ komt. Bijval kreeg Macron wel uit het Balticum. Zo meldde de Litouwse minister van Defensie Arvydas Anušauskas, dat zijn land niet principieel tegen het inzetten van grondtroepen in Oekraïne is, maar dan wel voor “trainingsdoeleinden” en niet voor “gevechtsoperaties”, liet hij daar als voorwaarde op volgen.
Middelerwijl in ons eigen gave landje. Daar toont de grootste politieke partij sinds de jongste verkiezingen, zich één en andermaal diep afkerig van enige steun aan Oekraïne. De partij die haar enige lid en leider straks op het nationale schild wil heffen als (politiek) leider van dit eertijds zo fraai aangeharkte land. De partij waarvan de leider strijk en zet roeptoetert dat (de veiligheid van) Nederland op de eerste plaats komt. De partij waarvan de vertegenwoordigers kennelijk elke ochtend met goesting een Siberisch-koud bordje borsjtsj, met de complimenten van het Kremlin, opslurpen aleer ze het land en vergaderzalen intrekken om hun fabulanten-waarheden aan de man te brengen. Onbeschaamd, terwijl de Oekraïners hun leven geven om ook onze (nationale) vrijheid, waarden en normen, te waarborgen.
Op een ander front intussen trekken de maîtres-chanteurs, de politieke afpersers in de Europese Unie en de NAVO, (weer) aan het langste eind en kraaien victorie in hun respectievelijke ‘horsten’. De Zweedse kogel is ten langen leste door de Sint-Stefanusbasiliek te Boedapest. De afpersingsbuit: de toegevingen, toezeggingen en beloften waren nederig neergelegd op de stoep van de Hongaarse Landdag die dat met welbehagen bezag. Na een lange traineerperiode van ‘staatsknevelarij’ door de Hongaarse autocratische premier, mocht Zweden lid worden van de NAVO. “Een triomf voor de Hongaarse diplomatie”, sprak de opper-antidemocraat in Boedapest zonder gêne.
Eerder had de sultan van Turkije met dezelfde praktijken Stockholm gedwongen haar Koerden-vriendelijke politiek te laten varen, alvorens hij toestond dat de NAVO-poorten mochten openzwaaien voor het land. Zo kun je dus een soeverein land op de knieën dwingen en naar je dictatoriale pijpen laten dansen. Staatscriminaliteit werkt kennelijk!
Dit jaar is wereldwijd “a make-or-break” voor de democratie, schreef het Amerikaanse weekblad Time. Meer dan de helft van de wereldbevolking gaat c.q. mag dit jaar haar stem uitbrengen in (democratische) verkiezingen. Ruim 4 miljard kiezers in ca. 65 landen beslissen, al of niet in (volstrekte) vrijheid wie aan het politieke roer komt te staan. Voor ons in het (nog altijd) verkieslijke Rivierenland, zijn de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 5 november a.s. van (levens)belang. Wij houden ons hart vast voor wat betreft de uitkomst; het wordt immers ‘nagelbijten’, – naar wij dachten.
[1] Het westelijk front: een hel van modderige loopgraven waarin wekelijks honderdduizenden soldaten omkwamen met name door de grootschalige inzet van gifgas, tanks en bommenwerpers. ‘Van het westelijk front geen nieuws’: : Erich Maria Remarque; In Flanders Fields: John Alexander McCrae).