Mexicaanse Hond december 2022
Last Updated on 9 december 2022, 15:18 by
Het jaar 2022, dat nu op een haar na achter ons ligt, gaat de kronieken in als ‘annus horribilis’ om met wijlen koningin Elizabeth II der Britten, te spreken1. Een jaar van rampspoed en tal van verschrikkingen. 2022 begon relatief rustig, afgezien dan van de jaarlijks weerkerende vuurwerkperikelen; het kabinet Rutte IV besteeg het pluche; wereldwijd ruim 300 miljoen gevallen van COVID-19 en 6 miljoen doden; de stuwdam aan grensoverschrijdend gedrag beschuldigingen stond op doorbreken.
Maar de mondiale ellende begon pas goed op 24 februari met de Russische laffe invasie en dito oorlog in Oekraïne. De als ‘militaire operatie’ aangeduide overweldiging van het buurland, zou binnen drie dagen geklaard zijn. Zo gezwind en doeltreffend zou namelijk de “fascistenkliek” in Kiev met wortel en tak worden uitgeroeid. Bijna een jaar later is Oekraïne weliswaar goeddeels vernietigd en kapot gebombardeerd, maar de Oekraïners (aangevoerd door een kordate, manmoedige president) bieden de lafhartige vijand manhaftig het hoofd.
De rechter hier te lande mengt zich nadrukkelijk in krijgsmachtelijke beslissingen in conflictgebieden. De rechtbank Den Haag “geeft Defensie een harde tik” meldt de NRC, naar aanleiding van het bombardement op een quala-wooncomplex in Chora, Afghanistan (2007). “Onrechtmatig”, oordeelt de rechtbank op 23-22-’22. Defensie heeft namelijk niet voldoende de militaire aanwezigheid van de Taliban destijds in het aangevallen wooncomplex kunnen aantonen. Daarom is het bombardement onrechtmatig gelet op het “beginsel van onderscheid uit het internationaal humanitair oorlogsrecht”.
Dat de Taliban vanuit die qualas aanvallen deed op Nederlandse militairen en hun posities, doet kennelijk niet ter zake. Tja, de gerieflijke chesterfield leunstoel en de kennis van nu vs het schuttersputje in de hevig belegerde stellingen in oorlogsgebied. .
Mondiaal is de democratie op de terugtocht. Vaak teruggedrongen in de loopgraven, vaak ook moedig standhoudend. Maar de autocratie, de dictatuur rukt met radicaal omverblazende kracht op. Zelfs in onze mooie moerasdelta wordt, volgens auteur Ilja Leonard Pfeijffer, “de democratie geleidelijk ontmanteld door de doelbewuste kortzichtigheid van beperkte pragmatici”.
Ook de ver-woking en de daarmee gepaard gaande vervlakking en platwalsen van alles wat (vaak met kop en schouder) uitsteekt boven het maaiveld, gaat onverdroten verder. (Zwijg ik even over het ‘genderneutralisme’). Nu moeten ook onze verzets- en oorlogshelden eraan geloven. Aldus verordonneerde ene Karlien Metz conservator van het Amsterdam Verzetsmuseum. Ja, want de verzetsmensen zelf zouden een hekel hebben aan de term ‘held’; immers “het idee van een held heeft iets onfeilbaars. En dat waren deze mensen niet”. Ja, wat heb ik nu weer aan mijn schoenzolen hangen, vraagt u zich af?
In opmars zijn ook de ‘tere zieltjes’. De “boze baas” (presentator, eindredacteur, regisseur of wie ook in een directieve positie) heeft het verkorven. Zij/hij veroorzaakt een ‘onveilige werkomgeving’ (sic!) door in het heetst van de strijd blaffend en brullend uit de hoek te komen. Ach arme zieltjes, dat is nu eenmaal het (bijna onvermijdelijke) gevolg van werken onder hoogspanning in een creatieve setting die om (dagelijkse) prestaties en dus meer dan honderd procent inzet vraagt. (¨I’ve been there!’, mag ik u melden.) En na afloop, als er weer iets moois was afgeleverd, ging je, onder aanvoering van die bullebak, in het belendende café een ferme pint of andere geestrijke versnapering innemen. Ja, wat u zegt dat waren andere tijden, maar dát waren nog eens tijden.’
Een annus horribilis, naar wij reeds zeiden! Ik wens u, mede namens alle Chihuahuenses, Feliz Navidad (Zalig Kerstmis) en Feliz, Saludable y Pacifico Año Nuevo (Gelukkig, gezond en vredig Nieuwjaar).
En speciaal: diepe dankbaarheid en waardering jegens onze militaire helden (vrouwen en mannen) die de klok rond, Qua Patet Orbis (om de embleemspreuk van onze koene mariniers te lenen), op de bres staan voor onze democratie, om onze veilige, vrije leefomgeving (met hun leven) te borgen.1 De Britse vorstin sprak in een televisietoespraak over het, voor het huis van de Windsors, schandaal- en rampjaar 1992.