“Is this the end of the American Empire?” Een prangende vraag die insnijdt en schuurt als een kiezel van obsidiaan in de brogues van het Amerikaanse politieke spectrum, - van rechts tot ‘links’, (politieke) opinion leaders en commentatoren.

Betekent de chaotische maar bovenal smadelijke aftocht met de staart tussen de benen van Amerika (lees: het westen) uit Afghanistan, het einde van de Pax Americana, de Pax Democratica? Een retorische vraag, naar wij vrezen!

Wat een diepe, onthutsende schande. Wat een mensonwaardige taferelen op ‘Hamid Karzai Airport’ onder het gewapend toeziend oog van het militair machtigste land ter wereld. Een onderontwikkeld ‘shithole country’, in de woorden van de vorige Amerikaanse president, zou het er niet slechter van af hebben kunnen brengen.

En wij, Nederland, zijn mede verantwoordelijk voor het echec, - zo betoogt, in dit nummer, een opperofficier b.d. die het weten kan als ISAF-commandant die in 2008-2009 actief was in het zuiden van Afghanistan.

In hoge Haagse Defensiekringen heet het: “Een pijnlijke afsluiting van onze inzet in Afghanistan”. Op mijn beurt zeg ik: ‘Smadelijk en de schande voorbij, - een debacle met talloos veel gezichten.’

De ‘kleine generaal’ en haar CDS, lieten in een brief aan militairen en burgerpersoneel weten, ten prooi te zijn gevallen aan een “achtbaan aan emoties” door het onder de voet lopen van de door ons opgeleide, bewapende en geschoeide Afghaanse krijgsmacht (ANA) door de ‘sandalistas’ van de Taliban. Het betreurenswaardige duo voelde “ongeloof, moedeloosheid, maar ook woede en verdriet”.

En zich direct richtend tot onze militairen: “Jullie hebben gevochten en gebouwd, getraind en geadviseerd. Er zijn collega’s gesneuveld en gewond geraakt. Het nieuws over de verovering kan dan ook schokkend zijn voor veteranen en nabestaanden. (-) 'Hebben we daarvoor gevochten, mensen opgeleid en getraind?' De een zal volmondig 'ja' zeggen, terwijl een ander nog altijd de meerwaarde van zijn of haar missie ziet. Het is dan ook een vraag die ieder voor zichzelf moet beantwoorden.”

Tja, daar wordt de bal ongegeneerd gedeponeerd op het erf van de collega’s die maanden aaneen, dag in dag uit hun eigen leven ervoor over hadden om de Afghanen een meer vredig, veilig leven te laten lijden. Collega’s die dagelijks moesten leven met en onder vijandelijk vuur, verraderlijke ‘geïmproviseerde explosieven’, de eeuwigdurende khak, de grijze stofwolk die over het land hangt en overal doordringt, en nog meer (natuurlijk en in de quala geknutseld) ongerief. En ach, de televisiebeelden, foto’s en artikelen in de krant, social media en andere ongevraagde/ongewenste informatie-opdringers, kunnen oude fysieke en mentale wonden openrijten. In dat geval zoeke men hulp. 'Zo is 't maar net! Of niet soms?!

En daar zit je dan nu op de bank ‘Afghanistan’ buiten je wil om, te herbeleven. Daar sta je dan met je lichamelijke beperking als aandenken aan Kunduz, Uruzgan of andere buitenplaatsen in dat onherbergzame land, op aanraden van de minister en de CDS worstelend met de vraag of je militaire aanwezigheid daar wel zin heeft gehad. Of het al die offers (aan mensenlevens) wel waard is geweest. Wat? Exit strategie? Wie heeft het nu weer over exit strategie? Voor wie? Voor het Afghaanse ondersteunend personeel? Houd toch op!

Maar cynisme en grimmigheid even terzijde geschoven. Ik heb, voor zover het werk het even toeliet, met immer klimmende bewondering, respect en ontzag, gekeken naar de Paralympische Spelen. Stuk voor stuk sportlieden met een ijzeren wil om beperkingen hun leven niet te laten beknotten en kortwieken. Mensen die mogelijkheden en kansen (hebben leren) zien waar anderen ‘paal en perk’ in de mist van hun malheur zien opdoemen.

Uit hetzelfde ‘paralympische’ hout zijn ook de deelnemers aan de Invictus Games gesneden. Ik neem daar diep mijn baret voor af! In deze editie van ACOM Journaal meer over de Invictus Games.

Blaas de alarmtrompet! Te paard, te paard! Bestijg uw strijdros! Wat er is? Nou, ons ‘leger’ kampt opnieuw met een tekort aan kogels, bommen en granaten. Defensie heeft zelfs amper voorraden “voor de verdediging van het Koninkrijk en zijn bondgenoten”, schreef demissionair staatssecretaris Barbara Visser op 21 mei jl. aan de Tweede Kamer. Goeiemorgen! Doedoei! Daar gaat de eerste hoofdtaak van de krijgsmacht.

Een “structureel exploitatietekort” van 60 miljoen die te wijten is aan munitieprijzen die harder stijgen dan voorzien. Maar stelt de staatssecretaris achteroverleunend vast: “een besluit over eventuele aanvullende investeringen” is aan het volgende kabinet. Hoe nu, beste, brave Barbara? Moeten de militairen, hoopvol reikhalzend wachtend op het nieuwe kabinet, bij oefeningen een ‘Pechtoldje‘ doen en ‘pang, pang’ roepen? Hallo Plein 4, bent u daar nog? Of is Nederland, onze Defensie, nu inderdaad, qua budgetten, weggezakt in de bedenkelijke rijen van armlastige landen aangevoerd door Niger? U zegt het maar!

Middelerwijl moest demissionair minister van Defensie Ank Bijleveld voor de zoveelste keer spitsroeden lopen en op handen en voeten het enkeldiepe stof in de Tweede Kamer trotseren. Men was daar immers hevig in zijn wiek geschoten vanwege het “illegaal verzamelen van persoonsgegevens door een eenheid van de krijgsmacht”. Deemoedig erkende de minister dat het “nooit zo ver (had) mogen komen”.

Ze wist niet van het bestaan van het Land Information Manoeuvre Centre (LIMC) van CLAS dat “op grote schaal informatie verzamelde in het kader van de coronacrisis”. Dit om (meer optimaal) uitgerust te zijn tegen eventuele virusuitbraken en ander epidemisch c.q. pandemisch ongerief. De verzamelaars stieten daarbij, als “bijvangst” zei Bijleveld, ook op persoonsgegevens. Het sorteerde het effect op de usual suspects onder de Kamerleden van een rode lap op een alreeds op hol geslagen kudde stieren.

Ondertussen bij de zuiderburen. Daar ruisen het struweel, de bosschages en andere potentiële florale schuilplaatsen van militaire activiteit. Verkenners en sporenzoekers speuren nu al weken onafgebroken in de Belgische ‘jungle’, maar vooralsnog vruchteloos, naar een voortvluchtige, zwaarbewapende collega. Een 24-karaatswappie die luistert naar de naam Jürgen Conings.

De geblokte korporaal die aleer hij op de vlucht sloeg ongehinderd en kwistig mocht winkelen in het zware wapens-arsenaal van zijn legeringskazerne, strijdt naar eigen zeggen tegen “het regime” en de virologen. Met name de gekende viroloog Marc Van Ranst heeft het verbruid bij de dappere krijger die overigens mag rekenen op de nodige bijval, ook van militairen, in Vlaanderen.

“Het krioelt van de veteranen binnen extreemrechts in Vlaanderen”, stelde men dan ook vast op de redactie van Humo, het bekende Nederlandstalig satirische weekblad bij onze zuiderburen. Dagblad De Standaard concludeerde dat “Conings een zenuw blootlegt in onze samenleving. (-) En is Defensie niet een spiegel van onze maatschappij die ook naar rechts is opgeschoven?”

Rijst hoe dan ook de vraag hoe hoog het extreemrechtse en wappiegehalte is van en onder de Nederlandse veteranen? Afgaande op de participatie van (al of niet als zodanig uitgedoste wannabe’s ofwel ‘neppies’) veteranen aan ‘anti-coronamaatregelen’- demonstraties, slaat uw columnist die overigens ideologisch ergens op centrumrechts bivakkeert, de schrik om het hart.

In Frankrijk roepen, vanuit de ongetwijfeld gerieflijke maisons de repos, generaals in ruste op om het wettige gezag omver te werpen. In de Verenigde Staten doet een viersterrengeneraal b.d., een stugge, massieve Trumpiaan, idem dito, verwijzend naar de coup in Myanmar. What is this world coming to?! Dat vraag ik u af!*

Overigens ben ik van mening dat het de heilige plicht is van de (demissionaire) staatssecretaris van Defensie om, op de valreep, en wel rap hè, over de brug te komen met een fatsoenlijke aanzet voor een acceptabel Arbeidsvoorwaardenakkoord.

* Wim Sonneveld (De Gulle Lach):
https://bit.ly/3pydy77

“Wij zijn de klaplopers van de NAVO”. “Wij zijn de onderpresteerders in de NAVO” “Je kijkt met schaamte naar het puntje van je schoenen”. Ferme, niet mis te verstane uitspraken, - nee, niet van een bezorgde burger, of van die (weinige) politici die het goed voorhebben met Defensie. Welnee, hier zijn de operationeel commandanten van Marine, Land-, Luchtmacht en KMar, aan het woord in het ochtendblad Trouw (02-04-2021).

Op de valreep naar zijn nieuwe functie bij de NAVO, doet CDS Rob Bauer daar ook nog een kloeke schep bovenop: “Als de Russen hier voor de deur staan, dan kunnen we onszelf niet verdedigen.”
“Parbleu”, zou markies de Canteclaer van Barneveldt, de hooghartige edelman uit ‘Tom Poes’, riposteren. Zoveel onverschrokkenheid, zoveel ‘wie-maakt-mij-wat’ van de OPCO-commandanten in de (landelijke) media. “Tiens”, aldus wederom de fictieve edelman, daar moet de dienstdoende chroniqueur van Defensie acuut voor worden opgetrommeld.

De schaamte over de meelijwekkende staat van ons defensieapparaat, zouden de ‘jongens van Jan de Witt’ aan het krijgsmachtroer, op zichzelf moeten betrekken. Decennia, heeft immers de een na de ander, gedwee meegehobbeld en gedanst naar de pijpen van nietsontziende politieke bezuinigers.
‘Yes we can and then some’ was de marsorder en onderwijl piepte, kraakte de amechtig naar adem happende krijgsmacht in al zijn geledingen dat het een aard had. De enige oppercommandant die toen zijn conclusies en dan ook aan zijn stutten trok was “De lachende generaal”, de toenmalige Chef Defensiestaf Arie van der Vlis, - God hebbe zijn ziel.

Het heeft er dan ook verdacht veel van dat men, koen en onversaagd, een molshoop van een barricade beklimt nadat vanuit de bezorgde burgerij aandacht werd gevraagd voor de deplorabele staat waarin onze krijgsmacht zich al decennia bevindt. Of het moeizaam aansukkelende kabinet zich daar iets van zal aantrekken en € 4 miljard extra in het mandje van Defensie legt? Ik heb daar een kokosnoothard hoofd in.
We leven in hoogst ongewone, om niet te zeggen bizarre tijden. Die verzuchting kwam u meermaals tegen in de kolommen van dit periodiek. ‘Veteranen’, althans lieden die zich als zodanig voordeden, die menen te moeten demonstreren tegen ge- en verboden vanwege de overheid afgekondigd in de strijd tegen COVID-19. Het Veteranen Platform distantieerde zich terstond van deze manifestatie van als ‘veteraan’ uitgedoste demonstranten.
Leveranciers van legerdumpartikelen hadden wellicht de handen vol aan het verstrekken van militair(e) (aandoende) parafernalia (‘verkeerdom’ gedragen baretten) en witte jassen van verplegend en medisch personeel. De demonstrerende dragers daarvan vielen echter snel door de mand vanwege bijvoorbeeld de lange mouwen van de uitdossing en hier en daar een Zwitsers vlaggetje dat door moest gaan voor het embleem van het Rode Kruis.
Die mondiale organisatie was er eveneens als de kippen bij om protest aan te tekenen tegen het illegale gebruik van haar onderscheidingsteken dat synoniem is met ‘neutraliteit’. Intussen deint de derde besmettingsgolf over het land en moet Defensie andermaal serieus aan de bak bij het vaccineren en de ondersteuning van civiele collega’s op de overvolle IC-afdelingen in ziekenhuizen.

De ene kluif (Srebrenica) is nog niet afgekloven of het journaille stort zich, met de verbetenheid van de hongerige wolventroep uit ‘De Dodenrit’ van drs. P., op weer een vermeende vette Defensiekluif. In de schoot geworpen door mevrouw Zegveld die er een diabolisch genoegen in schept als een venijnig-agressieve chihuahua in de kuiten van Defensie te happen. Nederlandse militairen zouden bij de ‘Slag om Chora’ in Afghanistan “buitenproportioneel” hebben gehandeld volgens mevrouw Zegveld. En of er dus subiet een substantiële schadevergoeding kan worden toegekend aan de slachtoffers. Benieuwd wat de rechter van weer zo’n ‘Zegveldje’ vindt.
Overigens ben ik van mening dat het de heilige plicht is van de (demissionaire) staatssecretaris van Defensie om, op de valreep, chop-chop over de brug te komen met een fatsoenlijke aanzet voor een acceptabel Arbeidsvoorwaardenakkoord.